Nikołaj Ignatow (generał)

Nikołaj Wasiljewicz Ignatow (ros. Николай Васильевич Игнатов, ur. 11 grudnia?/24 grudnia 1901 we wsi Sista w guberni sankt-petersburskiej, zm. 10 września 1985 w Leningradzie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik artylerii, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Nikołaj Ignatow
Николай Васильевич Игнатов
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1901
Sista, gubernia sankt-petersburska

Data i miejsce śmierci

10 września 1985
Leningrad

Przebieg służby
Lata służby

1920–1959

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Order Zasługi w Walkach dla Ludu i Ojczyzny I kl. (NRD) Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1920–1941)

Życiorys

edytuj

Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował na kolei, od maja 1920 służył w Armii Czerwonej, 1921-1922 uczył się na kursach artyleryjskich w Kronsztadzie, później do 1926 w szkole artylerii Armii Czerwonej w Piotrogrodzie, przemianowanej w 1924 na Leningradzką Szkołę Artyleryjską. W maju 1926 został dowódcą plutonu w 1 Ciężkim Dywizjonie Artylerii w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, w październiku 1927 szefem wywiadu i łączności dywizjonu polowego ciężkiego pułku artyleryjskiego 1 Korpusu Piechoty Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a od października 1928 służył w 1 Korpusowym Pułku Artylerii kolejno jako pomocnik szefa wywiadu, politruk oddziału, pomocnik szefa wywiadu pułku, dowódca dywizjonu i pomocnik dowódcy pułku. We wrześniu 1939 został szefem sztabu artylerii 50 Korpusu Piechoty, na tym stanowisku brał udział w wojnie z Finlandią 1939–1940, od sierpnia 1940 dowodził 21 korpusowym pułkiem artyleryjskim. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami w składzie 124 Dywizji Piechoty 5 i 40 Armii na Froncie Południowo-Zachodnim i Stalingradzkim, brał udział w wielu operacjach obronnych i zaczepnych, w listopadzie 1942 został dowódcą 4 Dywizji Artyleryjskiej 24 Armii na Froncie Stalingradzkim/Dońskim, uczestniczył w bitwie pod Stalingradem. 29 stycznia 1943 został generałem majorem artylerii, od maja 1943 do końca wojny był dowódcą 4 Korpusu Artyleryjskiego, 2 listopada 1944 otrzymał stopień generała porucznika artylerii. Brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji czernihowsko-prypeckiej, bitwie o Dniepr, a w składzie Frontu Białoruskiego i 1 Frontu Białoruskiego w operacji homelsko-rzeczyckiej, białoruskiej, wiślańsko-odrzańskiej i pomorskiej, m.in. w bitwie o Kołobrzeg, następnie w bitwie o Berlin. Po zakończeniu wojny nadal dowodził korpusem (do 1950), w 1947 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, od czerwca 1950 do lipca 1951 był zastępcą dowódcy artylerii Gorkowskiego Okręgu Wojskowego, a od lipca 1951 do listopada 1955 zastępcą dowódcy artylerii Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. Od listopada 1955 do marca 1959 był starszym doradcą wojskowym Zarządu Uzbrojenia policji NRD, w marcu 1959 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia

edytuj

I medale ZSRR oraz ordery i medale polskie.

Bibliografia

edytuj