Oblongiala zimbabwensis

Oblongiala zimbabwensis – gatunek pluskwiaka z rodziny zajadkowatych i podrodziny Peiratinae, jedyny z monotypowego rodzaju Oblongiala.

Oblongiala zimbabwensis
Liu et Cai, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	pluskwiaki różnoskrzydłe
Infrarząd	Cimicomorpha
Nadrodzina	Reduvioidea
Rodzina	zajadkowate
Podrodzina	Peiratinae
Rodzaj	Oblongiala Liu et Cai, 2020
Gatunek	Oblongiala zimbabwensis

Taksonomia

Rodzaj i gatunek typowy opisane zostały po raz pierwszy w 2020 roku przez Liu Yingqi i Cai Wanzhi na łamach „Acta Entomologica Musei Nationalis Pragae” w publikacji współautorstwa Chen Zhuo i Michaela D. Webba. Opisu dokonano na podstawie pojedynczego samca odłowionego w 1984 roku w Zimbabwe i zdeponowanego w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Nazwa rodzajowa oznacza po łacinie „wydłużone skrzydło”, zaś epitet gatunkowy odnosi się do lokalizacji.

Morfologia

Pluskwiak o stosunkowo smukłym ciele długości 7,9 mm.

Łezkowatego zarysu głowa ma grubą rzeźbę, ubarwienie czarne z miejscami brązową kłujką i porośnięta jest długimi, sterczącymi, brązowymi szczecinkami. Oczy złożone są duże i nerkowate, a przyoczka wyniesione i rozstawione na odległości większe niż ich szerokość. Część pozaoczna głowy jest nieco nabrzmiała, elipsowata w zarysie. Chude, gęsto porośnięte krótkimi, półwzniesionymi, żółtawobiałymi włoskami czułki mają trzonek brązowy z czarniawą podstawą, a pozostałą część ciemnobrązową.

Przedplecze ma pomarańczowobrązowy płat przedni i jaskrawoczerwony płat tylny; porośnięte jest długimi, sterczącymi, brązowymi szczecinkami oraz gęstym, żółtawobiałym owłosieniem. Na przednim płacie znajdują się pasma guzkowanego oskórka. Poprzeczna bruzda dzieląca płaty jest lekko falista. Tylno-boczne kąty przedplecza są zaokrąglone, a tylna krawędź prawie prosta pośrodku i ukośna po bokach. Trójkątna, czarna tarczka ma wąskie listewki Y-kształtne i smukły, poziomy, jaskrawoczerwony wyrostek; występują na niej podobne co na przedpleczu szczecinki. Sięgające wyraźnie poza koniec odwłoka, niemal tak długie jak ciało półpokrywy mają przykrywkę jaskrawoczerwoną z ciemnobrązowym polem między żyłkami kubitalną i postkubitalną, międzykrywkę ciemnobrązową z jaskrawoczerwoną nasadą, a zakrywkę ciemnobrązową z jaśniejszą odsiebną połową i wąsko-prostokątną białą plamką przy komórce wewnętrznej oraz białym paskiem przy nasadzie krawędzi kostalnej. Na przykrywce gęsto wyrastają krótkie, półwzniesione, żółtawobiałe włoski. Odnóża wszystkich par mają czarniawobrązowe biodra, ciemnobrązowe krętarze i żółtawobrązowe stopy. Rozstaw tylnych bioder równy jest szerokości jednego z nich. Przednia para ma udo czarniawobrązowe z żółtawobiałą plamką u szczytu, a goleń czarniawobrązową z żółtawobiałym paskiem zajmującym ¾ jej długości. Środkowa para ma udo czarniawobrązowe z jaśniejszą nasadą i wierzchołkiem oraz z żółtawobiałą plamką w dosiebnej połowie, a goleń czarniawobrązową z żółtawobiałym paskiem zajmującym połowę jej długości. Tylna para ma udo w nasadowej połowie żółtawobiałe, a w wierzchołkowej czarniawobrązowe z żółtawobiałą plamką na spodzie, goleń zaś ciemnobrązową z żółtawobiałą podstawą. Na udach i goleniach obecne są długie, sterczące, brązowe szczecinki. Uda przedniej i środkowej pary mają po szeregu ząbków na spodniej stronie, a na goleniach tychże par fossula spongiosa zajmuje tylko wierzchołek strony brzusznej. Spód i boki tułowia mają czarną barwę. Bruzdy metapleuralne są zakrzywione.

Owalny w zarysie odwłok jest jaskrawoczerwony z czarniawobrązowym ósmym stenitem i pygoforem, gęsto porośnięty żółtawobiałym owłosieniem. Listewka brzeżna jest nierozszerzona. Owalny z kwadratowawą w widoku brzusznym częścią przednią pygofor ma hakowaty wyrostek środkowy z żeberkowanym pośrodku spodem. Nakrapiane paramery mają kształt wiosłowaty. Most płytki bazalnej jest półtorakrotnie dłuższy od samej płytki. Falloteka ma szeroki i na szczycie zaokrąglony skleryt grzbietowy oraz niemal błoniasty skleryt boczny. Łuskowate guzki tworzą gęstą łatkę w endosomie.