Okręty podwodne typu UB I

Okręty podwodne typu UB I – niemieckie małe okręty podwodne z okresu I wojny światowej. Okręty tego typu uzbrojone były w dwie wyrzutnie torpedowe i karabin maszynowy kalibru 8 mm. W latach 1914–1915 zbudowano dla marynarki niemieckiej 17 jednostek tego typu (UB-1 do UB-8 przez stocznię Germaniawerft i UB-9 do UB-17 przez stocznię Weser) oraz trzy dalsze dla marynarki Austro-Węgier.

Okręty podwodne typu UB I
Ilustracja
Kraj budowy

 Cesarstwo Niemieckie

Użytkownicy

 Kaiserliche Marine (17)
 K.u.K. Kriegsmarine (5)
Bułgarska Marynarka Wojenna (1)

Stocznia

Germaniawerft, Kilonia i Weser, Brema

Wejście do służby

1915

Zbudowane okręty

20

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

nawodna: 127 t
podwodna: 142 t

Długość

28,1 m

Szerokość

3,2 m

Zanurzenie

3,0 m

Napęd

silnik wysokoprężny i silnik elektryczny, 60/120 KM, 1 śruba

Prędkość

6,5/5,5 węzła (nawodna/podwodna)

Zasięg

1650 Mm

Załoga

14

Uzbrojenie

2 wyrzutnie torped 450 mm, 2 torpedy
1 karabin maszynowy 8 mm

Okręty typu UB I były małymi jednokadłubowymi jednostkami przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji. Wymogiem przy ich projektowaniu była możliwość transportu koleją, dzięki temu część została przetransportowana nad Adriatyk, gdzie operowały z baz austriackich. W praktyce miały niewielkie możliwości bojowe, a ich niedostatkami była mała prędkość i słaba manewrowość[1]. Mogły zanurzyć się do głębokości 50 m, czas przejścia w zanurzenie wynosił 33 sekundy[2].

UB-10, 12, 16 i 17 zostały w 1918 roku przebudowane na podwodne stawiacze min – wyrzutnie torped zastąpiono przez 4 wyrzutnie min (przenosiły 8 min), przy tym przedłużono kadłub do 32 m i wyporność wzrosła do 147/161 t[2].

Służba

edytuj

UB-7, 8, 9 i 14 operowały na Adriatyku z baz austriackich, będąc fikcyjnie przyjęte do służby marynarki austro-węgierskiej, pod numerami U-7, 8, 9 i 26 (było to spowodowane tym, że Niemcy początkowo nie były oficjalnie w stanie wojny z Włochami). Pod koniec 1916 roku powróciły pod niemiecką banderę. UB-8 został później przekazany Bułgarii pod nazwą „Podwodnik nr 18”[2].

1 kwietnia 1915 roku Austro-Węgry zamówiły pięć okrętów podwodnych tego typu, z czego dwa pierwsze, UB-1 i UB-15, weszły początkowo do służby niemieckiej i operowały na Adriatyku z niemieckimi załogami do czerwca–lipca 1915 roku, kiedy zostały przejęte przez Austro-Węgry, jako (odpowiednio) U-10 i U-11. Dalsze trzy U-15, 16 i 17, zostały dostarczone bezpośrednio Austro-Węgrom.

Skrócone losy

edytuj
  • UB-1 – przekazany Austro-Węgrom jako U-10, uszkodzony 4 czerwca 1915 r., po czym wycofany w 1918 r.
  • UB-2 – złomowany po wojnie
  • UB-3 – zaginął na Morzu Śródziemnym w maju 1915 r.
  • UB-4 – zatopiony przez statek-pułapkę HMS „Inverlyon” 15 sierpnia 1915 r. na Morzu Północnym
  • UB-5 – złomowany po wojnie
  • UB-6 – wpadł na mieliznę 18 marca 1917 r. koło wybrzeża Flandrii, zdobyty przez Francuzów, złomowany
  • UB-7 – zatopiony w październiku 1916 r. na Morzu Czarnym przez rosyjski wodnosamolot[1]
  • UB-8 – przekazany Bułgarii, po wojnie przekazany Francji i złomowany
  • UB-9 – złomowany po wojnie
  • UB-10 – samozatopiony 5 października 1918 r. u brzegów Flandrii podczas niemieckiego odwrotu
  • UB-11 – złomowany po wojnie
  • UB-12 – zatonął w 1918 r. na minach na Morzu Północnym
  • UB-13 – zatopiony 24 kwietnia 1916 r. u brzegów Flandrii przez brytyjski statek rybacki, w zaminowanej sieci
  • UB-14 – złomowany po wojnie
  • UB-15 – przekazany Austro-Węgrom jako U-11, po wojnie przekazany Francji i złomowany
  • UB-16 – zatopiony 10 maja 1918 r. koło Essex przez brytyjski okręt podwodny E34
  • UB-17 – zatopiony 11 marca 1918 r. koło wybrzeży Holandii przez brytyjski niszczyciel HMS „Onslow”

Okręty austro-węgierskie:

  • U-15(inne języki) – złomowany po wojnie we Włoszech
  • U-16(inne języki) – staranowany 17 października 1916 r. przez frachtowiec „Borminda”, po storpedowaniu eskortującego go włoskiego niszczyciela „Nembo”[2]
  • U-17 – złomowany po wojnie we Włoszech

Przypisy

edytuj
  1. a b J. Apalkow...
  2. a b c d Conway's...

Bibliografia

edytuj
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921, US Naval Institute Press, Annapolis, 1985, ISBN 0-87021-907-3, s. 180, 343.
  • J.W. Apalkow (Ю.В. Апальков): WMS Germanii 1914-1918 gg. (ВМС Германии 1914—1918 гг.), seria Morskaja Kollekcja 3/1996.

Linki zewnętrzne

edytuj