Olga Biglieri Scurto
Barbara, właśc. Olga Biglieri Scurto (ur. 15 marca 1915 w Mortarze, zm. 10 stycznia 2002 w Rzymie) – włoska malarka, pilotka, dziennikarka, jedna z pierwszych futurystek, aeropikturystka[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
włoska |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Epoka |
XX wiek |
Życiorys edytuj
Urodziła się w Mortarze, w Lombardii, i dorastała na wsi niedaleko Novary, gdzie jej ojciec miał gospodarstwo i gdzie zamieszkała w 1926[2]. Zaczęła malować w wieku 11 lat, równocześnie rozpoczęła też szkolenie na pilotkę. Po opanowaniu nauki szybowania zdobyła licencję pilota w Aeroclub di Cameri w wieku zaledwie 16 lat[2]. Uczęszczała na kursy do Accademia di Brera w Mediolanie. Tam zaczęła malować „odczucia lotu”, przenosząc intensywnymi kolorami na płótno silne emocje odczuwane podczas lotu[2].
W 1939 wyszła za mąż za poetę i pisarza Ignazio Scurtę[3]. W 1943 Scurto został powołany do wojska, Barbara opiekowała się dziećmi podczas wojny. Jej mąż zmarł w 1954. Po wojnie pracowała jako dziennikarka modowa. Na początku lat 60. prowadziła popularną audycję radiową „Stella Polare” w Rai Radio 1. Na łamach programu udzielała wskazówek dotyczących mody. Pisała też książki dla dzieci[4].
W 1998 opublikowała autobiografię Barbara dei Colori, wydrukowaną przez Międzynarodowe Centrum Sztuki Antinous[2].
Zmarła 10 stycznia 2002 w Rzymie[3].
Twórczość edytuj
Futuryzm edytuj
Z przyjemnością stwierdzam, że panna Barbara jest genialną malarką-aeropikurystką i z ważnymi obrazami wzięła udział w ostatnim biennale weneckim. [...] Pokładam wielką wiarę w jej talent malarski.
Słowa Filippo Tommaso Marinettiego o twórczości Barbary, 1938[4].
Biglieri zaczęła tworzyć razem z futurystami, gdy założyciel ruchu, Filippo Tommaso Marinetti, zobaczył jej prace w witrynie sklepowej i zainteresował się nimi. Futuryzm pozwolił artystce połączyć dwie pasje: malarstwo i latanie. Obraz z 1938 L’aeroporto abbranca l’aeroplano znalazł się na 22. biennale weneckim. Jej twórczość jest świadectwem miejsca, które zajmowały malarki w futurystycznym ruchu skupionym wokół obrazu mężczyzny-maszyny, poprzez stworzenie równoległego pojęcia superdonna lub „kobieta-maszyna”[5]. 30 marca 1939 odbyła się jej pierwsza indywidualna wystawa w Broletto. Uczestniczyła w kolejnych edycjach Biennale, a także w Rzymskim Quadriennale i Mostra d’Oltremare w Neapolu. Wystawiała na III Wystawie Związków Zawodowych w Mediolanie w 1941 i ponownie na Biennale w Wenecji w 1942[6].
Późniejsza twórczość edytuj
Zakup domu w Rzymie w 1959 stworzył warunki do wznowienia działalności artystycznej Barbary. W 1964 spotkała się ze szwedzkim malarzem Göstą Liljeströmem, co dodatkowo zachęciło ją do powrotu do sztuki[4]. W tym czasie artystka dotarła do sedna współczesnych jej problemów: odrzuciła wątek indywidualnej kariery, tworząc grupę roboczą, poszerzając horyzonty w odniesieniu do techniczności awangard w filozofiach Wschodu i uzasadniając krytykę konsumpcjonizmu w najbardziej zaawansowanych formach myślenia społeczno-politycznego, ale przede wszystkim skupiając się na koncepcji powszechnej animacji kultury[4]. Prowadziła cykle badawcze od 1965, towarzyszyły im pogłębione refleksje, które artystka zebrała w multimedialnej pracy podarowanej Uniwersytetowi Narodowemu w Jokohamie[4].
W 1981 w Rzymie stworzyła pracę Drzewo pokoju, wielką mozaikę rąk i pokojowych haseł o długości 10 metrów, nad którą pracowała przez około 10 lat[4]. Wśród setek odcisków dłoni na płótnie znalazły m.in. dłonie grupy ocalałych z pierwszej bomby atomowej w Hiroszimie (1945), ale także ważnych osobistości włoskich, takich jak Sandro Pertini i Enrico Berlinguer[4]. Praca w 1986 została podarowana Muzeum Pokoju w Hiroszimie[2].
Spuścizna edytuj
W 2009 jedna z jej prac znalazła się na wystawie Futuriste. Women in art and literature w Casa Italiana Zerilli-Marimò w Nowym Jorku[7].
W 2015 miasto Novara nazwało jej imieniem ulicę[8].
Przypisy edytuj
- ↑ Italian Futurism, 1909–1944: Reconstructing the Universe [online], exhibitions.guggenheim.org [dostęp 2022-03-01].
- ↑ a b c d e Olga detta Barbara [online], web.archive.org, 2 lutego 2017 [dostęp 2022-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-02].
- ↑ a b FUTURISMO: E' MORTA BIGLIERI, 'AEROPITTORE' CON MARINETTI [online], www1.adnkronos.com [dostęp 2022-03-01].
- ↑ a b c d e f g Barbara (Olga Biglieri) [online], www.150anni.it [dostęp 2022-03-01].
- ↑ Elza Adamowicz, Simona Storchi, Back to the Futurists: The avant-garde and its legacy, Manchester University Press, 1 listopada 2015, ISBN 978-1-5261-0200-3 [dostęp 2022-03-01] (ang.).
- ↑ EROTICA FUTURISTA 30: L’aeroporto [online] [dostęp 2022-03-01] (wł.).
- ↑ Mostra FUTURISTE [online], www.futur-ism.it [dostęp 2022-03-01].
- ↑ L’artista, la principessa e il pilota: il ricordo nelle vie di Novara [online], La Stampa, 5 marca 2015 [dostęp 2022-03-01] (wł.).