Olgierd Nowosielski
Olgierd Aleksander Nowosielski (ur. 24 marca 1930 w Mostwiliszkach w województwie wileńskim[1], zm. 28 marca 2013 w Skierniewicach[2]) – polski specjalista w zakresie agronomii, chemii rolnej i nawożenia roślin ogrodniczych[3], profesor doktor habilitowany nauk rolniczych[1].
 Olgierd Nowosielski (1974) | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 marca 2013 |
| Profesor nauk rolniczych | |
| Specjalność: agronomia, chemia rolna, nawożenie roślin ogrodniczych | |
| Alma Mater |
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1951, 1953) |
| Doktorat |
1958 |
| Habilitacja |
1963 |
| Profesura |
1972 |
| Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki | |
| Instytut badawczy | |
| Stanowisko | |
| Okres zatrudn. |
1963–2000 |
Życiorys edytuj
Absolwent Liceum im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1948)[4] i studiów wyższych na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (1951 dyplom inżyniera rolnika, 1953 dyplom magistra)[1]. W 1958 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1963 habilitację[1]. W 1972 otrzymał tytuł profesora nauk rolniczych[1]. W latach 1951–1964 pracownik naukowy SGGW, w 1964 współtwórca Instytutu Warzywnictwa im. Emila Chroboczka w Skierniewicach, bliski współpracownik jego pierwszego dyrektora Emila Chroboczka, zastępca dyrektora instytutu ds. naukowych[1].
Zorganizował w Instytucie Warzywnictwa Pracownię Nawożenia, a następnie Zakład Nawożenia, którym kierował do przejścia na emeryturę w 2000[1]. Był twórcą powszechnie stosowanych w Polsce nawozów sztucznych, m.in. Florovit, Nowokont, Hydrovit, Frugal, Ekolist, Florogama, Ekofoska i Plonofoska[1]. W latach 1975–1980 przewodniczący Zespołu Nawożenia przy Komitecie Nauk Ogrodniczych Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1992–1995 członek Zespołu Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej Komitetu Badań Naukowych[1]. Autor 120 prac naukowych oraz trzech podręczników: Nawożenie roślin warzywnych (1968), Metody oznaczania potrzeb nawożenia (1968) i Zasady opracowywania zaleceń nawozowych w ogrodnictwie (1972)[1]. Po przejściu na emeryturę kontynuował prace badawcze i w 2009 opracował nowy nawóz sztuczny o nazwie Astvit[5].
Pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie[6] (kwatera 7c-1-35-36)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j Franciszek Adamicki, Waldemar Kowalczyk. Prof. dr hab. Olgierd Nowosielski (1930–2013). „Biuletyn Informacyjny Polskiego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych”. Nr 23, s. 8–9, grudzień 2013. Poznań: Polskie Towarzystwo Nauk Ogrodniczych. OCLC 839229002. [dostęp 2024-03-25].
- ↑ a b Olgierd Aleksander Nowosielski h. Sas. sejm-wielki.pl. [dostęp 2024-03-25].
- ↑ Informator Nauki Polskiej 2006.. T. 4A, Ludzie nauki A–O. Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2006, s. 607. [dostęp 2024-03-25].
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1948. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2024-03-25].
- ↑ Jolanta Sobczyńska: Pestycyd bez chemii – preparat skierniewickiego naukowca podbije świat?. warszawa.naszemiasto.pl, 16 listopada 2009. [dostęp 2024-03-25].
- ↑ Zmarł profesor Olgierd Nowosielski. ogrodinfo.pl, 2 kwietnia 2013. [dostęp 2024-03-25].
Bibliografia edytuj
- Franciszek Adamicki, Waldemar Kowalczyk. Prof. dr hab. Olgierd Nowosielski (1930–2013). „Biuletyn Informacyjny Polskiego Towarzystwa Nauk Ogrodniczych”. Nr 23, s. 8–9, grudzień 2013. Poznań: Polskie Towarzystwo Nauk Ogrodniczych. OCLC 839229002. [dostęp 2024-03-25].