Ostry zespół odstawienia opioidów

Ostry zespół odstawienia opioidów – zespół gwałtownych objawów ze strony ośrodkowego i wegetatywnego układu nerwowego oraz układu krążenia u osoby uzależnionej od opioidu, spowodowany jego odstawieniem lub znacznym ograniczeniem jego przyjmowania. Może również wystąpić w przypadku zastosowania leku będącego antagonistą receptora opioidowego (naloksonu, naltreksonu, nalorfiny).

Objawy

W zależności od czasu półtrwania narkotyku, czyli de facto okresu jego utrzymywania się we krwi, objawy mogą wystąpić od kilku do kilkudziesięciu godzin po odstawieniu opioidu. W przypadku zastosowania antagonisty opioidowego zespół może rozwinąć się natychmiast.

Mogą wówczas wystąpić, w zależności od nasilenia:

• niepokój
• bezsenność
• napady ziewania
• rozszerzenie źrenic
• zlewne poty
• łzawienie
• kichanie
• gęsia skórka
• napady agresji
• skurcze mięśni
• ból pleców
• kolka jelitowa
• wymioty
• biegunka
• nadciśnienie tętnicze lub hipotonia
• zaburzenia rytmu serca

Leczenie

Nie istnieją szczegółowe zalecenia postępowania w zespole odstawienia. Obowiązuje monitorowanie i wyrównywanie stwierdzonych odchyleń od stanu prawidłowego: biegunkę można opanować, stosując loperamid lub atropinę, a kolkę brzuszną za pomocą drotaweryny.

Należy wyrównywać zaburzenia gospodarki wodnej i elektrolitowej, korygować wartości ciśnienia tętniczego i leczyć ewentualne zaburzenia rytmu serca.

Leczenie zespołu odstawienia opioidów powinno też obejmować leczenie uzależnienia od narkotyków. Według niektórych postępowanie powinno ograniczać się do wsparcia psychologicznego, inni zalecają terapię metadonem.

Bibliografia

• Choroby wewnętrzne. Podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM. Andrzej Szczeklik (red.). Wyd. I. T. II. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2006, s. 1057–9. ISBN 83-7430-069-8.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.