Ozór
Ozór – pojęcie z zakresu technologii żywności, oznaczające język zwierzęcy jako element podrobów. Razem z wszystkimi podrobami zaliczany jest do ubocznych artykułów poubojowych. Nazwą tą określa się także dania przyrządzone z języków zwierzęcych.
Język wołowy edytuj
Podczas podziału tuszy wołowej, język jest odcinany wraz z mięśniami podjęzykowymi od krtani i żuchwy[2].
Wymagania jakościowe precyzują, że powinien być on gruby i jędrny, o ostrym końcu i brzegach, ze znacznym zgrubieniem w części grzbietowej. Kolor powinien być czerwony, z dopuszczalną ciemnoczerwoną barwą części lub całości powierzchni. Wał językowy powinien być obsuszony lub lekko wilgotny i chropowaty na powierzchni. Obecność łoju jest niedopuszczalna. Mięso powinno być ścisłe i jędrne[3].
Średnio ozór wołowy stanowi około 0,5% masy poubojowej ciepłej[4].
Język cielęcy edytuj
Podczas podziału półtuszy cielęcej język odcina się analogicznie jak w wypadku języka wołowego[5].
Również kształt i charakterystyka języka cielęcego są analogiczne jak w przypadku wołowego, jedynie kolor powinien być jaśniejszy. Nie dopuszcza się obecności skrzepów[6].
Średnio ozór cielęcy stanowi około 0,5% masy poubojowej ciepłej[4].
Język wieprzowy edytuj
Inaczej niż w przypadku wołowiny i cielęciny, podroby wieprzowe nie zawierają wyodrębnionego języka, który jest traktowany łącznie z elementami układu oddechowego, przełykiem i częścią przepony brzusznej jako tak zwany ośrodek wieprzowy[3].
Wymagania jakościowe wobec języka wieprzowego są podobne jak w przypadku języka wołowego[6].
Ozór stanowi średnio tylko 0,15% masy poubojowej ciepłej wieprzowiny[7].
Inne ozory edytuj
Ozór pozyskuje się także przy rozbiorze półtusz baranich i końskich[8].
Ozór w polskiej sztuce kulinarnej edytuj
Ozory były znane, przyrządzane na wiele sposobów i jadane w kuchni polskiej od dawna. W pierwszej polskiej książce kucharskiej „Compendium Ferculorum albo zebranie potraw” z roku 1682, autorstwa Stanisława Czernieckiego, kuchmistrza wojewody krakowskiego Aleksandra Michała Lubomirskiego, znajduje się przepis na ozór gotowany z sardelami[9]. Jak podaje Łukasz Gołębiowski w książce „Domy i dwory”, powołując się na tegoż Czernieckiego, w 1681 roku podczas uroczystości weselnych Felicjana Potockiego i córki Jerzego Lubomirskiego jako wędliny podano „szynek 60, ozorów wędzonych 200, salcesonów kamień”[10].
Książka kucharska „Kucharz doskonały” Wojciecha Wielądki z 1783 zawiera liczne przepisy na przyrządzane z nich potrawy: 6 przepisów na ozór wołowy[11], 7 przepisów na ozory baranie[12] oraz 2 zdawkowe przepisy na ozory wieprzowe[13].
Anonimowa książka kucharska „Nowa kuchnia warszawska czyli Wykład smacznego i oszczędnego przyrządzania potraw oraz zastawiania i ubierania stołów, usługi stołowej, utrzymania win, robienia ciast, konfitur, soków, syropów itd.” z 1838 roku zawiera 8 przepisów na dania z różnych ozorów[14].
„Mała encyklopedia sztuki kulinarnej” podaje, że najsmaczniejsze są ozory wołowe i cielęce. Nadają się na potrawki, do gotowania, można je podawać z pikantnymi sosami, w tym na zimno z sosem winegret. Ozór wołowy można także wędzić[15].
Ozory wieprzowe mogą stanowić surowiec do produkcji wędlin[15]. Salceson ozorkowy wiejski produkowany w Wąchocku został wpisany przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na listę produktów tradycyjnych w województwie świętokrzyskim dnia 26 lipca 2010[16], natomiast wędlina o nazwie salceson ozorkowy z Górek / presswurst ozorkowy z Górek w dniu 6 lutego 2007[17].
Przypisy edytuj
- ↑ Armja Polska ↓, s. 74-75.
- ↑ Olszewski 2007 ↓, s. 100.
- ↑ a b Olszewski 2007 ↓, s. 102.
- ↑ a b Olszewski 2007 ↓, s. 294.
- ↑ Olszewski 2007 ↓, s. 101.
- ↑ a b Olszewski 2007 ↓, s. 104.
- ↑ Olszewski 2007 ↓, s. 295.
- ↑ Kołożyn-Krajewska 1999 ↓, s. 59.
- ↑ Czerniecki 1682 ↓, s. 18.
- ↑ Gołębiowski 1830 ↓, s. 95.
- ↑ Wielądko 1783 ↓, s. 33-35.
- ↑ Wielądko 1783 ↓, s. 67-70.
- ↑ Wielądko 1783 ↓, s. 120.
- ↑ Dzieło anonimowe 1838 ↓, s. 335-336.
- ↑ a b Michalik ↓, s. 266.
- ↑ Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi 1 ↓.
- ↑ Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi 2 ↓.
Bibliografia edytuj
- Adam Olszewski: Technologia przetwórstwa mięsa. Wyd. 2 uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2007. ISBN 978-83-7926-045-4.
- Wojciech Wielądko: Kucharz doskonały: pożyteczny dla zatrudniających się gospodarstwem. Nakładem i drukiem Michała Grölla, 1783. (pol.).
- Dzieło anonimowe: Nowa kuchnia warszawska. Nakładem Gustawa Sennewald, Warszawa, 1838. (pol.).
- Danuta Kołożyn-Krajewska, Tadeusz Sikora, Mieczysław Skrzypek: Towaroznawstwo: podręcznik dla liceum ekonomicznego i szkoły policealnej. Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1999. ISBN 978-83-02-07246-8. (pol.).
- Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Salceson ozorkowy wiejski. [dostęp 2017-01-03].
- Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Salceson ozorkowy z Górek /presswurst ozorkowy z Górek. [dostęp 2019-04-25].
- Łukasz Gołębiowski: Domy i dwory: Przy tem opisanie apteczki, kuchni, stołów, uczt, biesiad, trunków i pijatyki, łaźni i kąpieli; łóżek, pościeli, ogrodów, powozów i koni; błaznów, karłów, wszelkich zwyczajów dworskich i różnych obyczajowych szczegółów. Warszawa: A. Gałęzowski, 1830.
- Stanisław Czerniecki: Compendium ferculorum, albo zebranie potraw. Drukarnia Jerzego y Mikołaia Schedlów, Kraków, 1682, s. 15. (pol.).
- Armja Polska: Kuchnia garnizonowa oraz wskazówki tyczące się racjonalnego odżywiania wojska. Drukarnia Narodowa, Paryż, 1918. (pol.).
- Małgorzata Michalik, Marek Łebkowski: Mała encyklopedia sztuki kulinarnej. Wydawnictwo Tenten, 1996. ISBN 83-86628-33-2. (pol.).