Pandoro

Pandoro – tradycyjne włoskie ciasto zwane „słodkim chlebem”, najbardziej popularne w okresie Bożego Narodzenia oraz Nowego Roku. Nazwa ciasta wywodzi się od włoskich słów pane, które oznacza chleb oraz oro, oznaczającego złoto.

Pandoro

Miejsce powstania	Włochy
Składniki
mąka jaja masło cukier

Podstawa tradycyjnego pandoro jest w kształcie ośmioramiennej gwiazdy, a samo ciasto jest złotego koloru. Często podaje się je posypane cukrem pudrem o zapachu wanilii, który w okresie Bożego Narodzenia przypomina zaśnieżone szczyty włoskich Alp. Innym, obok pandoro, popularnym we Włoszech ciastem w okresie świątecznym jest panettone.

Historia

Pandoro pojawiło się w odległych czasach, produkt dawnej sztuki wypieku chleba. Przez całe średniowiecze biały chleb spożywali wyłącznie bogaci, podczas gdy zwykłych ludzi było stać tylko na czarny chleb, a często nawet nie było to możliwe. Chleby słodkie były zarezerwowane dla szlachty. Chleby wzbogacone jajkiem, masłem i cukrem lub miodem były podawane w pałacach i nazywane były chlebem królewskim lub chlebem złotym.

Początki ciasta pandoro datowane sąna XIII wiek, gdzie mogło być ono wypiekane na dworze Sforzów w Weronie, a inspiracją do wypieku pandoro miało być inne ciasto – nadalin. Pierwsze wzmianki na temat deseru wyraźnie oznaczonego jako pandoro datuje się na XVIII wiek. Jeszcze w XVIII wieku Wenecja była głównym rynkiem zbytu dla przypraw, a także dla cukru, który zastąpił miód w europejskich ciastach i chlebach produkowanych z ciasta zakwaszonego. To właśnie w Weronie, na terytorium Wenecji, opracowano i udoskonalono recepturę produkcji pandoro, co wymagało stu lat. Współczesna historia tego chleba deserowego rozpoczęła się w Weronie 30 października 1894, kiedy to Domenico Melegatti uzyskał patent na procedurę, która miała być stosowana przy przemysłowej produkcji pandoro. Melegatti do wniosku o patent dołączył rysunek malarza Angelo Dall'Oca Bianci, który namalował ciasto z podstawą w kształcie ośmioramiennej gwiazdy.