Paweł Lewiecki
Paweł Odrowąż Lewiecki[1] (ur. 8 maja 1896 w Nalczyku, zm. 21 lipca 1974 w Warszawie[1][2][3]) – polski pianista i pedagog muzyczny.
| |
| Imię i nazwisko |
Paweł Odrowąż Lewiecki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 maja 1896 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
21 lipca 1974 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny szlacheckiej, jego ojcem był Stanisław Piotr Odrowąż hrabia Lewiecki, matką natomiast gruzińska księżna Olga Nina Cziczinadze Mdiwani Wasiliewa, dama dworu rosyjskiej carycy[1]. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 4 lat, dwa lata później grał już w petersburskim salonie swojej ciotki[1]. Od 1902 roku kształcił się w konserwatorium w Kiszyniowie[1][2], w wieku 11 lat wystąpił w Petersburgu po raz pierwszy z orkiestrą[1]. Koncertował w Rosji i w Paryżu, na petersburskich salonach poznał osobiście Siergieja Rachmaninowa[1]. W latach 1914–1917 był uczniem Konstantina Igumnowa i Aleksandra Skriabina w Konserwatorium Moskiewskim[1][2][3]. Konserwatorium ukończył z wyróżnieniem[1]. Studiował też prawo na Uniwersytecie Moskiewskim[1][2]. W 1917 roku został wcielony do armii carskiej i wysłany do walki z bolszewikami, zdołał przez Besarabię wraz z ojcem i dziadkiem przedostać się do Turcji, skąd wyjechał do Francji[1].
W 1919 roku wyjechał do Polski i osiadł w Lublinie[1][2]. Od 1920 do 1924 roku uczył gry na fortepianie w Szkole Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Lublinie i był dyrektorem lubelskiego Instytutu Muzycznego[1][2]. Od 1924 roku[2] wykładał w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie[1][2][3]. Prowadził ożywioną działalność koncertową, często grywając dzieła fortepianowe Ludomira Różyckiego[1]. Od 1936 roku angażował się w działalność Organizacji Ruchu Muzycznego (ORMUZ)[1]. Występował ze śpiewakami: Ireną Cywińską, Jadwigą Zwidryn, Edwardem Benderem i Aleksandrem Michałowskim[1]. Współpracował również ze Stowarzyszeniem Dawnej Muzyki, grając dzieła J.S. Bacha[1].
11 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu na Pawiaku, skąd został zwolniony wraz z grupą więźniów po interwencji kardynała Adama Sapiehy w marcu 1940 roku[1]. W okupowanej Warszawie występował w kawiarniach Bolesława Woytowicza i U Aktorek[1]. Nauczał w tajnym konserwatorium i grywał w domach prywatnych[1][2]. Był kilkukrotnie nachodzony w swoim mieszkaniu przez Gestapo[1]. Po 1945 roku był wykładowcą Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina, a od 1950 roku w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie[1][2]. Prowadził także działalność koncertową, w 1949 roku dał serię koncertów z okazji 100. rocznicy śmierci Fryderyka Chopina[1]. W 1971 roku z powodu operacji palca zaprzestał występów[1].
Zasłynął jako wykonawca utworów fortepianowych Fryderyka Chopina, Siergieja Rachmaninowa i Aleksandra Skriabina[2]. Jego uczniami byli m.in. Jadwiga Szamotulska, Wanda Łosakiewicz, Janina Garztecka, Michał Wesołowski, Bogusław Kaczyński, Józef Kański, Andrzej Płonczyński i Ken Sasaki[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Stanisław Dybowski: Słownik pianistów polskich. Warszawa: Selene, 2003, s. 360–368. ISBN 83-910515-5-2.
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 340. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 490. ISBN 978-83-01-13410-5.