Paweł Zielenin
Paweł Wasiljewicz Zielenin (ros. Павел Васильевич Зеленин; ur. 1902, zm. 1965) – funkcjonariusz NKWD, w okresie II wojny światowej funkcjonariusz radzieckiego kontrwywiadu wojskowego Smiersz, generał porucznik (od 26 maja 1943 roku)[1].
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1954 |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie kowala[1]. Od 1918 roku w Armii Czerwonej, a od 1920 roku w organach Czeka na kolei Ukrainy[1]. Od 1929 roku członek WKP(b)[1]. W 1941 roku szef Pierwszego Zarządu NKGB Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, szef wydziału kontrwywiadu NKWD Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i szef Specjalnego Oddziału NKWD 30 Armii[2].
W latach 1941–1943 szef Oddziałów Specjalnych NKWD Frontu Południowego, Frontu Północno-Kaukaskiego, Grupy Czarnomorskiej i Frontu Południowo-Zachodniego[2].
W latach 1943–1944 szef kontrwywiadu Smiersz Frontu Zachodniego, a w latach 1944–1945 szef kontrwywiadu Smiersz 3 Frontu Białoruskiego[2]. W 1945 roku uczestniczył w obławie augustowskiej na terenie Polski[1].
W latach 1945–1947 szef kontrwywiadu Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech[2].
W latach 1947–1948 w dyspozycji Biura Kadr Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR (MGB)[1]. W grudniu 1948 roku zwolniony z MGB do rezerwy ze względów zdrowotnych[1]. W październiku 1951 roku aresztowany pod zarzutem „działalności wywrotowej w organach MGB”[1]. 23 sierpnia 1952 roku skazany na podstawie art. 58-1 „b” Kodeksu karnego RFSRR na przymusowe leczenie „w izolacji”[1]. W 1954 zwolniony na mocy amnestii i pozbawiony rangi generała postanowieniem № 2395-1145ss Rady Ministrów ZSRR z 3 grudnia 1954 roku za „kompromitujące czyny niegodne wysokiej rangi generała podczas pracy w organach bezpieczeństwa państwowego”[1].
Odznaczenia edytuj
Odznaczony dwoma Orderami Lenina (1 kwietnia 1943 i 21 lutego 1945), trzema Orderami Czerwonego Sztandaru (28 września 1943, 4 lipca 1944 i 3 listopada 1944), Orderem Suworowa II Klasy (19 kwietnia 1945)[3], Orderem „Znak Honoru” i odznaką honorowego funkcjonariusza Czeki (8 maja 1938)[4].
Bibliografia edytuj
- Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
- http://shieldandsword.mozohin.ru/personnel/zelenin_p_v.htm (ros.)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j N. Pietrow, Малая Катынь (ros.) novayagazeta.ru 7 czerwca 2011 [dostęp 2011-06-09]
- ↑ a b c d Biografia w serwisie generals.dk generals.dk (ang.) [dostęp 2011-06-09]
- ↑ "СМЕРШ". russiamilitaria.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-10)]. (ros.). russiamilitaria.ru [dostęp 2011-06-08]
- ↑ Кто руководил органами госбезопасности: 1941-1954 [online], memo.ru [dostęp 2024-04-25].