Peronospora sparsa
Peronospora sparsa Berk. – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców[1]. Jest szeroko rozprzestrzeniony[2]. Organizm mikroskopijny, u róż i jeżyn wywołujący choroby o nazwie mączniak rzekomy róży i mączniak rzekomy jeżyny[3].
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Peronospora sparsa |
| Nazwa systematyczna | |
| Peronospora sparsa Berk. Gard. Chron., London: 308 (1862) | |
Systematyka i nazewnictwo
edytujPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peronospora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista[1].
- Peronoplasmopara sparsa (Berk.) Uljan. 1967
- Peronospora fragariae Roze & Cornu 1876
- Peronospora rosae-gallicae Săvul. & Rayss 1934
- Peronospora rubi Rabenh. ex J. Schröt. 1886
- Pseudoperonospora sparsa (Berk.) Jacz. 1928
- Puccinia sparsa (Berk.) Jacz. 1928[4].
Morfologia i rozwój
edytujMoże wniknąć do organizmu rośliny przez aparaty szparkowe, ale także poprzez skórkę, wytwarzając appressoria i strzępkę infekcyjną przebijającą kutykulę. Po zainfekowaniu rośliny w przestrzeni międzykomórkowej grzybnia wytwarza cienkie i nieliczne ssawki. Na górnej stronie liści powoduje to powstawanie czerwonobrunatnych lub czerwonofioletowych plam. Na dolnej stronie liści podczas wilgotnej pogody następuje konidiogeneza. W Europie obserwowana jest rzadko, w Kalifornii w USA często. Sporangiofory wyrastają przez aparaty szparkowe na zewnątrz. Typowe mają długość 300–465 μm i szerokość 4–6 μm. Są 3–4 razy rozgałęzione. Powstają w nich jasnożółte sporangiospory o rozmiarach 18–24 × 16–20 μm. Oospory mają średnicę 22–30 μm i hialinową ścianę o grubości 2 μm[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2016-07-30].
- ↑ a b Infection and spread of Peronospora sparsa on Rosa sp. (Berk.) – a microscopic and a thermographic approach [online] [dostęp 2017-07-30].
- ↑ Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2016-07-30].