Peronospora viciae

*Peronospora viciae*
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	chromisty
Typ	lęgniowce
Gromada	Peronosporea
Rząd	wroślikowce
Rodzina	wroślikowate
Rodzaj	Peronospora
Gatunek	Peronospora viciae
	Nazwa systematyczna
	Peronospora viciae (Berk.) de Bary; Monatsber. Königl. Preuss. Akad. Wiss. Berlin 20: 122 (1863)

Peronospora viciae (Berk.) de Bary – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców^[1]. Wywołuje chorobę o nazwie mączniak rzekomy grochu^[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peronospora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1846 r. M.J. Berkeley nadając mu nazwę Botrytis viciae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1903 r. Anton de Bary, przenosząc go do rodzaju Peronospora^[1].

Niektóre synonimy^[3]:

Botrytis viciae Berk. 1846
Peronospora pisi Syd. 1923
Peronospora sepium Gäum. 1923
Peronospora viciae (Berk.) Casp. 1855
Peronospora viciae (Berk.) Gäum. 1923
Peronospora viciae var. astragali Sacc. 1917
Peronospora viciae var. orobi Sacc. 1888
Peronospora viciae (Berk.) de Bary 1863 var. viciae
Peronospora viciae-sativae Gäum. 1923

Morfologia

Po zainfekowaniu rośliny w przestrzeni międzykomórkowej grzybnia wytwarza spiralne ssawki. Na dolnej stronie liści oraz na wewnętrznej powierzchni strąków zainfekowanych roślin pojawia się biały nalot. Są to sporangiofory i powstające w nich zarodniki sporangialne. Ich morfologia ma podstawowe znaczenie przy oznaczaniu gatunków. Sporangiofory P. viciae wyrastają w klastrach po 5-7, są sztywne, długie, proste i do 2/3 długości lub więcej nierozgałęzione. Mają grubość 8–13 μm i całkowitą długość 160–750 μm (w tym część nierozgałęziona 100–450 μm). Rozgałęziają się dichotomicznie, odgałęzienia pierwszego rzędu są proste lub lekko zakrzywione, ostatnie są zakrzywione i odgałęzione pod kątem rozwartym lub prostym. Mają długość 18–22 μm i grubość 2–3 μm. Na końcu ostatnich odgałęzień znajduje się po jednym zarodniku. Zarodniki są owalne lub eliptyczne, nieco zwężające się na końcach, bladofioletowe lub bladoszare i mają rozmiar 15–30 ×15–20 μm. Oospory kuliste, o barwie od jasnobrązowej do żółtej z różowawym odcieniem i rozmiarach 25–30 μm (wraz ze ścianą lęgni 42 μm). Otoczone są grubą ścianą pokrytą siateczkowatą strukturą. Oospory pełnią funkcję przetrwalników, ich okres spoczynku jest bardzo krótki^[4].

Rozwój

Jest pasożytem obligatoryjnym bobu (Vicia faba), wyki siewnej (Vicia sativa), groszku siewnego (Lathyrus sativus), grochu zwyczajnego (Pisum sativum) grochu polnego (Pisum arvense) i pokrewnych gatunków^[4].

Infekcji pierwotnej dokonują oospory, które przetrwały w ziemi na resztkach roślin. W okresie wegetacyjnym wytwarzane są na liściach zarodniki sporangialne, które przenoszone przez wiatr dokonują infekcji wtórnej

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Index Fungorum. [dostęp 2016-07-17]. (ang.).
↑ Zofia Fiedorow, Zbigniew Weber: Choroby Roślin Uprawnych. Medix Plus, 1996, s. 118,119. ISBN 83-905672-4-5.
↑ Species Fungorum. [dostęp 2016-07-16]. (ang.).
↑ ^a ^b Mycobank. Peronospora viciae. [dostęp 2016-07-17].

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2016-07-17]. (ang.).

[fiedorow-2] Zofia Fiedorow, Zbigniew Weber: Choroby Roślin Uprawnych. Medix Plus, 1996, s. 118,119. ISBN 83-905672-4-5.

[sf-3] Species Fungorum. [dostęp 2016-07-16]. (ang.).

[mycobank-4] Mycobank. Peronospora viciae. [dostęp 2016-07-17].

[1]

[2]

[3]

[4]