Pistolet maszynowy FN P90
FN P90 – belgijski pistolet maszynowy[a] produkowany przez zakłady Fabrique Nationale de Herstal (FN).
| ||
 FN P90 | ||
| Państwo |  Belgia
| |
| Producent | Fabrique Nationale de Herstal | |
| Rodzaj | pistolet maszynowy | |
| Historia | ||
| Prototypy | 1986–1991 | |
| Produkcja | od 1991 | |
| Dane techniczne | ||
| Kaliber | 5,7 mm | |
| Nabój | 5,7 × 28 mm SS190 | |
| Magazynek | 50 nab. | |
| Wymiary | ||
| Długość | 500 mm | |
| Długość lufy | 263 mm (z tłumikiem płomieni) | |
| Masa | ||
| broni | 2,54 kg (niezaładowanej) 3,00 kg (załadowanej) | |
| Inne | ||
| Szybkostrzelność teoretyczna | ok. 900 strz./min | |
| Zasięg skuteczny | 200 m | |
Historia konstrukcjiEdytuj
We współczesnej armii zaledwie 30-40% żołnierzy potrzebuje uzbrojenia klasy karabinu lub karabinku. Dla reszty broń strzelecka stanowi wyłącznie narzędzie do samoobrony używane w sytuacjach nadzwyczajnych, a standardowy karabin tylko przeszkadza w wykonywaniu obowiązków. Jednym z większych problemów było zawsze uzbrojenie tych żołnierzy. Pistolety, choć małe i poręczne, wymagają ciągłego treningu strzeleckiego, jednocześnie cechują się bardzo niewielkim zasięgiem i siłą ognia. Pistolety maszynowe zapewniające znacznie większą siłę ognia i zasięg do pewnego momentu sprawdzały się w tej roli, ale masowe wprowadzenie kamizelek kuloodpornych sprawiło, że stały się w latach 80 nieskuteczne. Skrócone wersje karabinków (subkarabinki) o lufach długości ok. 25 cm były dość skuteczne, ale stosowana w nich amunicja pośrednia sprawiała, że były dość ciężkie i miały trudny do zaakceptowania silny płomień wylotowy.
Dlatego pod koniec lat osiemdziesiątych w krajach NATO zaczęto pracować nad nową klasą broni o osiągach pośrednich pomiędzy pistoletem maszynowym a subkarabinkiem (tzw. PDW - Personal Defense Weapon). Prace przyśpieszyło powołanie w latach 90 komisji, która miała zająć się oceną nowych konstrukcji broni służącej do samoobrony.
W tym czasie była już gotowa pierwsza konstrukcja spełniająca wymagania. Już w 1986 roku w zakładach FN skonstruowano nową broń, której produkcję pod oznaczeniem P90 zaczęto w 1991 roku. Była to broń rewolucyjna. Zbudowana w dużej części z polimerów, w układzie bullpup z oryginalnym umieszczonym poziomo nad komorą zamkową magazynkiem. Największą rewolucją był jednak używany w nowej broni nabój SS190 5,7 × 28 mm. Przy energii wylotowej pozwalającej zakwalifikować go jako nabój pistoletowy, posiadał on jednak budowę typowego naboju pośredniego. Właśnie z powodu naboju przez dość długi czas broń tę określano jako karabinek. Po zaprezentowaniu pistoletu FiveseveN zasilanego tą samą amunicją zmieniono klasyfikację i obecnie nabój 5,7 × 28 mm jest klasyfikowany jako mikrokalibrowy nabój pistoletowy, a P90 jako pistolet maszynowy.
Jednak sytuacja polityczna lat 90 nie sprzyjała wprowadzeniu do uzbrojenia nowej broni o nietypowym kalibrze. Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, kiedy w 1999 roku firma Heckler und Koch zaprezentowała swojego HK PDW2000 (obecnie produkowanego pod oznaczeniem MP7) zasilanego nabojem 4,6 × 30 mm. W latach 2001–2002 odbyły się testy obu typów amunicji, mające wyłonić przyszłą standardową amunicję NATO tego typu. Wyniki miały być ogłoszone w 2002 roku.
Produkcja seryjna pistoletu maszynowego P90 trwa od 1991 roku jednak przez wiele lat był on kupowany w małych ilościach głównie na potrzeby jednostek specjalnych. Obecnie jest to nadal broń rzadko spotykana. P90 produkowany jest w wersjach P90 Triple-Rail, P90L, P90LV oraz PS90.
W 2003 roku pokazano P90 Tactical z zainstalowaną dłuższą szyną pozwalającą na zamontowanie obok siebie celownika noktowizyjnego oraz kolimatora.
Opis konstrukcjiEdytuj
Pistolet maszynowy P90 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Automatyka broni działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Broń strzela z zamka zamkniętego. Zamek podparty od tyłu dwiema sprężynami powrotnymi. Żerdzie sprężyn pełnią rolę prowadnic zamka. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym i seriami. Przełącznik rodzaju ognia (pełniący także rolę bezpiecznika) ma postać tarczy umieszczonej poziomo pod spustem. Zasilanie z magazynków pięćdziesięcionabojowych umieszczonych poziomo nad lufą. Naboje w magazynku ułożone są prostopadle do lufy, przed wystrzałem są odwracane o 90° przez prowadnicę amunicji w magazynku. Broń standardowo wyposażona w celownik kolimatorowy. Po obu stronach celownika optycznego proste mechaniczne przyrządy celownicze. Lufa o długości 230 mm zakończona tłumikiem płomieni.