Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych ASC

Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych (ang. Allied Submarine Command ASC) – jedno z dowództw NATO; w 2012 wyłączone z systemu dowodzenia i spełniające funkcje doradczo informacyjne.

Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych
Allied Submarine Command ASC
Historia
Organizacja

 NATO

Sformowanie

2003

Organizacja
Podległość

ACO

Charakterystyka

edytuj

Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych powołane zostało 15 grudnia 2003. Było organem planistycznym i koordynującym działalność operacyjną okrętów podwodnych. Stymulowało rozwój taktyki działań podwodnych. Było też organem doradczym w prowadzonej transformacji struktur dowodzenia NATO. Dowódcą ASC był admirał amerykański[a], który w strukturach NATO podlegał bezpośrednio dowódcy Sojuszniczego Dowództwa Operacji ACO (SACEUR)[1].

W grudniu 2012 Komitet Wojskowy wydał dokument MC 0324/3 (The NATO Military Command Structure)[2]. Na jego podstawie ze struktur dowodzenia NATO wyłączono Połączone Dowództwo Okrętów Podwodnych[3]. ASC jako organizacja, która nie jest w strukturach dowodzenia NATO, współpracuje jednak blisko z dowództwem ACT i ACO[4].

Cele i zadania ASC

edytuj

Główne zadania to[1]:

  • wdrożenie operacyjnej i taktycznej doktryny działania sił podwodnych i zaimplementowanie jej w obydwóch dowództwach strategicznych
  • wspieranie SACEUR w wykonywaniu zadań przez OOP zleconych przez Radę Północnoatlantycką
  • zapewnienie NATO zdolności w prowadzeniu działań przez OOP
  • wsparcie scentralizowanego zarządzania działalnością OOP
  • współpraca z krajami – członkami Partnerstwa dla Pokoju
  • koordynowanie i wspieranie działalności centrów badawczych techniki podwodnej i działań ratowniczych prowadzonych na rzecz OOP.
  1. Dowódcą ASC był admirał amerykański, który jednocześnie pełnił funkcję dowódcy amerykańskich sił podwodnych na Atlantyku (Commander Submarine Force Atlantic – COMSUBLANT).

Przypisy

edytuj
  1. a b Zarychta 2013 ↓, s. 336.
  2. Zarychta 2013 ↓, s. 344.
  3. Zarychta 2013 ↓, s. 346.
  4. Zarychta 2013 ↓, s. 352.

Bibliografia

edytuj