Połonina Kiczera
Połonina Kiczera[1] lub Kiczera[2] – duży trawiasty obszar na północnych stokach grzbietu Małych Pienin, pomiędzy zboczami Borsuczyn (939 m) i Wysokiej (1050 m), oraz południowymi zboczami szczytu Skała (839 m) Homole (732 m). Od Polany pod Wysoką oddzielony jest wąskim pasem lesistego jaru potoku Kamionka[3]. Dolna część polany to Niżnia Kiczera[2].
 Połonina Kiczera i szczyt Skała | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Zagospodarowanie |
pastwisko |
Położenie na mapie gminy Szczawnica  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
 49°23′16″N 20°32′58″E/49,387778 20,549444
| |
Dawniej były to pola uprawne wsi Jaworki, której mieszkańcy (Rusini) zostali po II wojnie światowej wysiedleni. Jak biedni byli to ludzie, może świadczyć dokumentacja ich dobytku podczas wywozu: tylko co dziesiąta rodzina miała konia, każda zaś krowę i kilka owiec lub kóz[2].
W górnej części hali znajduje się mały, okresowy stawek. Jest to jedyny staw w całych Pieninach. Obecnie na połoninie prowadzony jest kulturowy wypas owiec i znajdują się jedyne w całej okolicy zabudowania. Jest to stacja doświadczalna IMUZ[2]. Z rzadkich roślin stwierdzono tu występowanie storczyka kukawki (Orchis militaris)[4]. Przez obszar połoniny nie prowadzą szlaki turystyczne.
Połonina Kiczera znajduje się w granicach wsi Jaworki w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie miejsko-wiejskiej Szczawnica[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ a b c d Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-11-18].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.