Poemat prozą
Poemat prozą – gatunek liryki, który odrzuca formalne rygory podziału na wersy. Cechy charakterystyczne to: wyrazista kompozycja i rytmika, kunsztowne słownictwo oraz bogactwo metaforyki.
Pierwsze utwory tego gatunku powstały w romantyzmie francuskim; pierwszym był Nocny Kasper Aloysiusa Bertranda, a ich rozwój nastąpił w symbolizmie – poematy prozą pisał Charles Baudelaire i Arthur Rimbaud.
W literaturze polskiej są to m.in. utwory pisarzy okresu Młodej Polski: Jana Kasprowicza O bohaterskim koniu i walącym się domu, czy Tadeusza Micińskiego Panteista, a także z dwudziestolecia międzywojennego: Juliana Przybosia Pióro z ognia oraz twórczość Zbigniewa Bieńkowskiego.
Bibliografia
edytuj- Słownik Encyklopedyczny – język polski, red. Elżbieta Olinkiewicz, Katarzyna Radzymińska, Halina Styś. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 1999. ISBN 83-87977-20-9.
- Tadeusz Miciński, Poematy prozą, Wojciech Gutowski (oprac.), Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1985, ISBN 83-08-00613-2, OCLC 830180686.
- Michał Głowiński, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński: Zarys teorii literatury. Wyd. szóste poprawione. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1991, s. 316. ISBN 83-02-04400-8.