Polinezyjczycy
Polinezyjczycy – rdzenni mieszkańcy Polinezji oraz niektórych wysp Melanezji i Mikronezji. Posługują się językami polinezyjskimi. Podstawą gospodarki jest rybołówstwo i rolnictwo, w mniejszym zakresie także chów zwierząt. Tradycyjna struktura społeczna opierała się na podziale klasowym (arystokracja, rolnicy, rybacy, rzemieślnicy, niewolnicy).
 Mieszkanka Markizów | |
| Populacja |
≈ 1 mln |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia |
manaizm (pierwotnie), chrześcijaństwo |
| Pokrewne | |
Historia osadnictwa edytuj
Polinezyjczycy, jak inne ludy austronezyjskie, najprawdopodobniej wywodzą się z Tajwanu, dzięki umiejętnościom żeglarskim zasiedlając stopniowo w latach 1500–1000 p.n.e. rozległe obszary Oceanu Spokojnego (trójkąt Hawaje, Nowa Zelandia, Wyspa Wielkanocna). Mimo ogromnych odległości, różnice pomiędzy poszczególnymi językami polinezyjskimi są stosunkowo niewielkie.
Wierzenia edytuj
Tradycyjne wierzenia Polinezyjczyków – chociaż silnie zróżnicowane – mają kilka cech wspólnych. Charakterystyczny jest zwłaszcza manaizm (wiara w nadprzyrodzoną siłę mana), powszechnie występują też związane z nim systemy tabu. Kult bóstw był w przeszłości silnie związany z kultem wodzów, w rytuałach dużą rolę odgrywali szamani, uczestnicy rytuałów często doznawali ekstazy, opętania przez duchy i transu.
Galeria edytuj
-
-
muzykantka
-
tancerka
-
tancerz
-
dziecięca tancerka
Bibliografia edytuj
- Krystyna Damm, Aldona Mikusińska (red.), Ludy i języki świata, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000 (PWN Leksykon), s. 173–174, ISBN 83-01-13070-9, OCLC 830240260 (pol.).
- Peter H. Buck, Wikingowie Pacyfiku, Warszawa: PIW, 1983.