Polinezyjczycy
Polinezyjczycy – rdzenni mieszkańcy Polinezji oraz niektórych wysp Melanezji i Mikronezji. Posługują się językami polinezyjskimi. Podstawą gospodarki jest rybołówstwo i rolnictwo, w mniejszym zakresie także chów zwierząt. Tradycyjna struktura społeczna opierała się na podziale klasowym (arystokracja, rolnicy, rybacy, rzemieślnicy, niewolnicy).
| ||
| ||
| Mieszkanka Markizów | ||
| Liczebność ogółem | ≈ 1 mln | |
| Regiony zamieszkania |  Polinezja Francuska Samoa Tonga Tuvalu
| |
| Języki | języki polinezyjskie | |
| Główne religie | manaizm (pierwotnie), chrześcijaństwo | |
| Pokrewne grupy etniczne | Mikronezyjczycy | |
Historia osadnictwaEdytuj
Polinezyjczycy, jak inne ludy austronezyjskie, najprawdopodobniej wywodzą się z Tajwanu, dzięki umiejętnościom żeglarskim zasiedlając stopniowo w latach 1500–1000 p.n.e. rozległe obszary Oceanu Spokojnego (trójkąt Hawaje, Nowa Zelandia, Wyspa Wielkanocna). Mimo ogromnych odległości, różnice pomiędzy poszczególnymi językami polinezyjskimi są stosunkowo niewielkie.
WierzeniaEdytuj
Tradycyjne wierzenia Polinezyjczyków – chociaż silnie zróżnicowane – mają kilka cech wspólnych. Charakterystyczny jest zwłaszcza manaizm (wiara w nadprzyrodzoną siłę mana), powszechnie występują też związane z nim systemy tabu. Kult bóstw był w przeszłości silnie związany z kultem wodzów, w rytuałach dużą rolę odgrywali szamani, uczestnicy rytuałów często doznawali ekstazy, opętania przez duchy i transu.
GaleriaEdytuj
muzykantka
tancerka
tancerz
dziecięca tancerka
BibliografiaEdytuj
- Krystyna Damm, Aldona Mikusińska (red.), Ludy i języki świata, Warszawa: PWN, 2000, s. 173–174.
- Peter H. Buck, Wikingowie Pacyfiku, Warszawa: PIW, 1983.
