Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej

Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej – pomnik znajdujący się u zbiegu ulic Floriańskiej i ks. I.Kłopotowskiego w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.

Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej
w Warszawie
Ilustracja
Widok ogólny pomnika
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa (Praga-Północ)

Miejsce

zbieg ul. Floriańskiej i ks. I.Kłopotowskiego

Projektant

Andrzej Renes

Data odsłonięcia

17 września 2006

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pomnik Praskiej Kapeli Podwórkowej”
Ziemia52°15′06,04″N 21°02′03,00″E/52,251678 21,034167
Wybór piosenek kapeli

Pomysłodawcą monumentu był arcybiskup Sławoj Leszek Głódź, który, gdy otrzymał honorowe obywatelstwo m. st. Warszawy, postanowił zrewanżować się miastu pomnikiem ks. Ignacego Skorupki przed katedrą praską, odsłoniętym w 2005 roku. Oprócz tego postanowił też uhonorować zwykłych warszawiaków – stąd powstał pomysł pomnika warszawskiej kapeli podwórkowej z mosiądzu. Monument wystawiła Fundacja Pomnik Praski[1].

Pomnik autorstwa rzeźbiarza Andrzeja Renesa składa się z pięciu postaci: skrzypka, akordeonisty, gitarzysty, bandżolisty i bębniarza. Został odsłonięty 17 września 2006 roku. Uroczystość odsłonięcia pomnika uświetnił jego pomysłodawca oraz występ autentycznych kapel podwórkowych: Kapeli Praskiej, Różyc Orchestra i wykonująca folklor wiejski Cepelia Kurpianka – kapela kurpiowska z Kadzidła.

Pierwotnie po wysłaniu SMS-a można było wysłuchać jednej ze 100 piosenek, w tym okupacyjnych i typowo warszawskich. Jednak system okazał się być awaryjny i nie jest to już możliwe[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b Kacper Sulowski. Kapela już nie zagra, ale zapisze do wróżki. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 8 marca 2019. 

Bibliografia

edytuj