Rejon toguczyński
Rejon toguczyński (ros. Тогучинский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
Rejon | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Siedziba | |||||
Powierzchnia |
6 058 km² | ||||
Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
• gęstość |
10,69 os./km² | ||||
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego | |||||
Położenie na mapie Rosji | |||||
55°13′59,8800″N 84°22′59,8800″E/55,233300 84,383300 | |||||
Strona internetowa |
Historia
edytujPierwsze rosyjskojęzyczne wzmianki o ziemi stanowiącej obecnie obszar rejonu toguczyńskiego pochodzą z 1600 roku[2]. Pierwszymi osadnikami byli rosyjscy eksploratorzy, a tereny te zasiedlali wówczas także Tatarzy[2]. Od XVIII wieku przechodzą już one pod całkowitą kontrolę Imperium Rosyjskiego, a dzisiejszy obszar rejonu był administracyjnie podzielony i podlegał pod dwa podmioty, jedna część pod rosyjskie władze w Tobolsku, a druga część pod władze w Tomsku[2]. Rozwijało się tu głównie górnictwo oraz obróbka metali m.in. żelaza[2]. Sam obszar bogaty był w różnego typu minerały. Wkrótce zyskał on połączenie drogowe dzięki powstałemu w XVIII wieku traktowi łączącemu Tomsk i Barnauł[2]. Do upadku Imperium Rosyjskiego na terenie tym istniała wołost, w okresie rosyjskiej wojny domowej ziemie te zajmują wojska wierne rządowi admirała Aleksandra Kołczaka, a następnie przechodzą w ręce bolszewików[2]. Od 1924 ziemie te przechodzą przez serie reform administracyjnych (m.in. zlikwidowana zostaje wspomniana wołost), a od 1937 roku należą do obwodu nowosybirskiego[2]. W latach 1928–1932 budowana jest trasa kolejowa łącząca Nowosybirsk z Kuźnieckim Zagłębiem Węglowym, co dało nowy impuls do rozwoju tych ziem[2]. Ten dynamiczny rozwój z którym w parze szedł także wzrost liczby ludności sprawił, że władze sowieckie postanowiły utworzyć w tym miejscu rejon - stało się to oficjalnie 1 stycznia 1932 roku[2]. W czasach stalinowskich rolnictwo rejonu przechodzi przez etap forsownej kolektywizacji[3]. Także w tym okresie napływają nowe fale ludności, w tym nie tylko Rosjanie, ale także Ukraińcy, Łotysze, Estończycy, Czuwasze i Niemcy[2]. W czasie wielkiej wojny ojczyźnianej rejon przechodzi przez wiele trudności, napływa ludność z zachodu, a także przeniesione zostają tu niektóre zakłady przemysłowe, mające wspomóc sowiecki wysiłek wojenny[2]. Po 1945 roku następuje czas odbudowy i przestawienia z gospodarki wojennej na pokojową.
Charakterystyka
edytujRejon toguczyński znajduje się we wschodniej części obwodu nowosybirskiego, w odległości 126 kilometrów od obwodowej stolicy, Nowosybirska[4]. Lasy zajmują powierzchnię 111,4 tysięcy hektarów, co sprawia, że jest to jeden z bardziej zalesionych obszarów obwodu[5]. Dobrze rozwinięta jest sieć rzeczna, z rzekami będącymi dopływami Obu, znajdują się tu także liczne mniejsze i większe jeziora[5]. Rejon toguczyński słynie ze swoich zasobów mineralnych, znajdują się tu m.in. pokłady węgla, torfu, gliny, bazaltów, a także złota[5]. Złota wydobywa się tu około 200-250 kilogramów rocznie[5]. Miejscowa ludność żyje głównie z rolnictwa. Wartość wyprodukowanych produktów przez sektor rolniczy w 2011 roku wyniosła 244,2 milionów rubli[6]. W tym samym roku liczba bydła hodowanego na obszarze rejonu stanowiła 21 300 sztuk[6]. W 2011 roku wyprodukowano tu łącznie 36 672 ton mleka oraz 195 300 ton różnych zbóż[6]. W 2012 roku szacuje się, że łącznie w rolnictwo toguczyńskie zainwestowane zostanie 604,6 milionów rubli[6]. W przemyśle dominuje zdecydowanie budownictwo i produkcja materiałów budowlanych, stanowiąca łącznie 93,7% całości tego sektora[7]. W 2010 roku 16 dużych i średnich przedsiębiorstw zajmujących się tą branżą wypracowało łączny zysk równy 5,8 miliardom rubli[7]. Przetwórstwo żywności stanowi 4,7% całości sektora przemysłowego[7]. Inwestycje w regionie przebiegają pod znakiem budownictwa mieszkaniowego, rozwoju placówek społecznych oraz inwestycji w infrastrukturę drogową[8].
Rejon dysponuje rozwiniętą siecią dróg oraz połączeniami kolejowymi. Na jego terenie znajduje się łącznie 5 stacji kolejowych, a łączna długość dróg wynosi 781 kilometrów, z czego zdecydowana większość, bo 770 kilometrów to drogi o utwardzonej nawierzchni[9]. Mieszkańcy dysponują także połączeniami autobusowymi, które dziennie przewożą około 350 pasażerów[9]. Opiekę zdrowotną zapewnia sieć 8 szpitali, 6 klinik oraz kilkunastu przychodni medycznych[3]. Według statystyk z 2011 roku zatrudnionych w nich jest 106 lekarzy oraz 405 pielęgniarek[10]. W tym samym roku w zakup nowego sprzętu medycznego oraz inne inwestycje na tym polu zainwestowano łącznie około 8 milionów rubli[10]. Pod względem publicznej edukacji władze rejonu zapewniają dostęp do 38 szkół różnego typu, 24 oddziałów przedszkolnych oraz innych instytucji umożliwiających pobieranie nauki[10]. Według danych z 2011 roku w branży edukacyjnej zatrudnionej jest 2195 osób, z czego liczba nauczycieli to 1155 osób[10]. Pod rejonową administrację podlega także 30 domów kultury, 20 klubów kulturalnych oraz 35 bibliotek[10]. W 2011 roku z sieci bibliotek rejonowych skorzystało łącznie 27 862 osób[10]. Działają tu także centra sportowe oraz ośrodek fizjoterapeutyczny[10]. Według statystyk federalnych w 2010 roku na obszarze rejonu toguczyńskiego żyło 64 720 osób[1]. W porównaniu z latami dziewięćdziesiątymi XX wieku jest to pewien spadek, gdyż w 1998 roku liczba ludności wynosiła 68 700 ludzi[3]. Zdecydowaną większość z nich stanowią Rosjanie, bo przeszło 94%[3]. Reszta narodów tych ziem to Niemcy, Ukraińcy i Białorusini[3]. Przeciętna miesięczna płaca w 2006 roku wyniosła 5400 rubli, a w 2009 roku wzrosła już do 7300 rubli[11]. Władze mają nadzieję, że w 2015 roku osiągnie ona poziom około 16 tysięcy rubli[11]. 38,2% wszystkich pracowników zatrudnionych jest w rolnictwie[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Gks.ru: Численность населения Российской Федерации по городам, поселкам городского типа и районам на 1 января 2010 года. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Region.newsib.ru: Тогучинский район: История. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f Loi.sscc.ru: Тогучинский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-09)]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Тогучинский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-26)]. (ros.).
- ↑ a b c d Region.newsib.ru: Тогучинский район: Ресурсы. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Region.newsib.ru: Тогучинский район: Сельское хозяйство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Тогучинский район: Промышленность. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Тогучинский район: Строительство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Тогучинский район: Инфраструктура. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g Region.newsib.ru: Тогучинский район: Социальная сфера. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Тогучинский район: Перспективные показатели развития. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).