Ruth Page
Ruth Page (ur. 22 marca 1899 w Indianapolis, zm. 7 kwietnia 1991 w Chicago) – amerykańska tancerka baletowa i choreografka, związana przede wszystkim z Chicago[1].
 Ruth Page (1922) | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 kwietnia 1991 |
| Zawód, zajęcie |
tancerka baletowa, choreografka |
Życiorys edytuj
Wychowywała się w Indianapolis. Rodzice zachęcili ją do nauki tańca klasycznego. W 1914 roku poznała rosyjską tancerkę Annę Pawłową, która poleciła jej nauczyciela Jana Zalewskiego. Page mieszkając w Chicago pobierała u niego nauki, a następnie przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie od 1917 roku uczył ją Adolph Bolm. W latach 1918–1919 tańczyła w grupie Pawłowej, z którą udała się na występy do Ameryki Południowej. W 1919 roku tańczyła z Bolmem w Chicago w The Birthday of the Infanta Johna Aldena Carpentera. Tańczyła z nim także w latach 1920–1922 jako primabalerina w jego zespole Ballet Intime, z którym występowała w Stanach Zjednoczonych i Londynie, gdzie lekcje tańca dawał jej w 1920 roku Enrico Cecchetti. Po przerwie w latach 1922–1924, kiedy występowała na Broadwayu w Music Box Revue Irvinga Berlina oraz tańczyła z innym zespołem, ponownie dołączyła do Bolma i była w latach 1924–1927 kluczową tancerką w jego Allied Arts Ballet w Chicago. Występowała m.in. w Le Coq d'Or (1925)[3][1][4][5].
W 1925 roku poślubiła Thomasa Harta Fishera (zm. 1969), adwokata z Chicago, który został jej agentem i promotorem. Miesiąc miodowy spędziła w Monte Carlo, tańcząc jako pierwsza Amerykanka w historii w zespole Ballets Russes Siergieja Diagilewa. Po powrocie do Stanów występowała najczęściej w Chicago, gdzie jej mąż przejął po swoim ojcu kancelarię adwokacką; małżeństwo nie doczekało się dzieci. W 1927 roku współpracowała z Metropolitan Opera. Tańczyła 27 kwietnia 1928 roku w Waszyngtonie jako Terpsichore w premierze Apollon Musagète Igora Strawinskiego, do której choreografię przygotował Bolm. W latach 1929–1933 była baleriną i baletmistrzynią Chicago Summer Opera. Przygotowywała też choreografię do baletu La Guillablesse (1933), gdzie była jedyną białą tancerką obok 50 czarnych baletnic, wśród których znajdowała się debiutantka Katherine Dunham[3][1][4][5].
Page podróżowała także po Ameryce występując solo, a w latach 1933–1934 towarzyszył jej Harald Kreutzberg – był to nietypowy duet – Kreutzberg bowiem zajmował się tańcem nowoczesnym, podczas gdy ona tańcem klasycznym. W latach 1934–1936 oraz 1941–1942 była baleriną i baletmistrzynią Chicago Civic Opera. Występowała m.in. w baletach Hear Ye! Hear Ye! (1934), An American Pattern (1937) oraz Frankie and Johnny (1938). W 1938 roku założyła własny zespół taneczny – Page-Stone Ballet Company (jej wspólnikiem był Bentley Stone). Zajmowała się również choreografią, m.in. do baletu Revanche (Paryż, 1951) oraz Vilia (Londyn, 1953). W 1954 roku została dyrektorką baletu i choreografką Chicago Lyric Opera, gdzie wraz z zespołem Ruth Page's Chicago Opera Ballet (noszącym w latach 1966–1969 nazwę Ruth Page’s International Ballet) występowała w tanecznych kompozycjach do wielu oper takich twórców jak Gioacchino Rossini i Giuseppe Verdi. W 1971 roku założyła Ruth Page Foundation, która prowadziła szkołę tańca nazwaną jej imieniem. W 1983 roku ponownie wyszła za mąż – za kostiumografa André Delfau[3][1][4][5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Ruth Page, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-12-20] (ang.).
- ↑ Danse macabre (Motion picture). The New York Public Library. [dostęp 2019-12-20]. (ang.).
- ↑ a b c Debra Craine, Judith Mackrell: The Oxford Dictionary of Dance. OUP Oxford, 2010, s. 338. ISBN 978-0-19-956344-9.
- ↑ a b c Joellen A. Meglin: Ruth Page: Early Architect of the American Ballet. www.danceheritage.org. [dostęp 2019-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-21)]. (ang.).
- ↑ a b c Susan Ware: Notable American Women: A Biographical Dictionary Completing the Twentieth Century. Harvard University Press, 2004, s. 494–496. ISBN 978-0-674-01488-6.