Rycerowa Kopa
Rycerowa Kopa (niem. Ritterkoppe, słow. Licierova kopa, węg. Lovag-domb[1], 1901 m) – najbardziej na północ wysunięty szczyt Liptowskich Kop w słowackich Tatrach[2]. Znajduje się w Magurze Rycerowej – grani odchodzącej od Wielkiej Kopy Koprowej na północ, pomiędzy dwiema dolinkami: Małym Rycerowym i Wielkim Rycerowym. Od najbliższej w grzbiecie Wyżniej Magury Rycerowej oddzielona jest przełęczą Niżni Rycerowy Zawracik[3]. Najbardziej strome są stoki północne, opadające do dna Doliny Cichej. Ich podstawa ma długość około 1 km. Są porośnięte w większości lasem, wyżej kosodrzewiną. Władysław Cywiński o stokach tych w 2005 r. pisał: prawdziwa kosówkowo-leśna dzicz, tatrzański matecznik. Część szczytowa jest trawiasta z kilkoma skałkami. Szczyt jest łatwo dostępny z każdej strony, jedynym problemem są zarośla kosodrzewiny, o których W. Cywiński pisał: Trudności kosówkowe mogłyby jednak uczynić czasy przejsć niektórych formacji kilkudniowymi. Najwygodniejsze wejście na szczyt jest z Niżniego Zawracika Rycerowego. Ze szczytu są oryginalne widoki na Kasprowy Wierch, Beskid i okolice[4].
 Rycerowa Kopa – widok z Doliny Walentkowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1901 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′43,0″N 19°58′07,5″E/49,211944 19,968750
| |
W przeszłości Rycerowa Kopa wraz z całymi Liptowskimi Kopami była wypasana. Od 1949 rejon ten stanowi obszar ochrony ścisłej TANAP-uz zakazem wstępu. Rycerowa Kopa jest dobrze widoczna z czerwonego szlaku turystycznego biegnącego granią główną Tatr od Czerwonych Wierchów na Świnicę. Od czasu zaprzestania wypasu zwiększa się jej lesistość, rozszerza też swoją powierzchnię kosodrzewina[4].
-
Z przodu Zadnia Rycerowa Kopa i Rycerowa Kopa, pomiędzy nimi Wielkie Rycerowe. Widok z Kasprowego Wierchu -
Widok z Małołączniaka -
Widok z Koprowego Wierchu
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IV. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
- ↑ a b Władysław Cywiński. Szpiglasowy Wierch. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.