Salamandra okularowa
Salamandra okularowa, tarantolina (Salamandrina terdigitata) – gatunek płaza ogoniastego z rodziny salamandrowatych (Salamandridae).
| Salamandrina terdigitata[1] | |
| (Lacépède, 1788) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
salamandra okularowa |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Wygląd edytuj
Niewielka, długoogoniasta, wątło wyglądająca salamandra o silnie wydłużonym tułowiu, wystających żebrach i matowej, ziarnistej skórze. Strona górna brązowawa do czarniawej, głowa z typowym żółtym lub czerwonawym, rzadziej czerwonym rysunkiem. Po stronie grzbietowej i brzusznej występuje ostry grzebień. Wewnętrzne powierzchnie kończyn, okolica kloaki i dolna krawędź ogona opalizująco czerwone. Samiec jest mniejszy, ma dłuższy ogon i wyraźniej zaznaczoną kloakę niż samica. Tylne nogi mają tylko 4 palce. Osiągają długość 70-100 mm[3].
Występowanie edytuj
Salamandra okularowa występuje wyspowo w zachodnich Apeninach od Ligurii do Kalabrii.
Środowisko edytuj
Wilgotne, porośnięte bujną roślinnością zieloną i krzewinkami tarasy i zalesione widnymi lasami stoki górskie.
Rozród edytuj
Akt płciowy ma miejsce na lądzie. Składanie jaj i rozwój larw odbywa się w wodzie. Przeobrażenie w żyjącą na lądzie salamandrę zachodzi już po 2 miesiącach
Życie edytuj
Salamandra okularowa prowadzi nocny tryb życia. Tarantolina zapada w sen zimowy, a gdy lato jest upalne to także w letni. Żywi się drobnymi owadami i pająkami, są one chwytane za pomocą wyrzucanego z jamy gębowej języka.
Uwagi edytuj
W razie zagrożenia przez napastnika wykazuje interesujące zachowanie. Rozpłaszcza nieco boczne ciało i roluje ogon, tak że jego koniec znajduje się przed głowa. Uwidacznia się wtedy jego błyszcząco na czerwono spód.
Przypisy edytuj
- ↑ Salamandrina terdigitata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Salamandrina terdigitata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Płazy i gady 1993 ↓, s. 32.
Bibliografia edytuj
- Václav Laňka, Zbyšek Vít: Płazy i gady. Wyd. 2. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1993. ISBN 83-7066-359-1. (pol.).