Wikipedia

Schronisko w Diablej Bramie

Schronisko w Diablej Bramie – schronisko w Dolinie Będkowskiej we wsi Będkowice w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Wielka Wieś[1]. Jest to rejon Wyżyny Olkuskiej w obrębie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].

Schronisko w Diablej Bramie
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Dolina Będkowska

Właściciel

prywatny

Długość

6 m

Głębokość

3 m

Wysokość otworów

390 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

30 m

Ekspozycja otworów

ku WNW

Kod

J.Olk.I-07.22

Położenie na mapie gminy Wielka Wieś
Mapa konturowa gminy Wielka Wieś, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Schronisko w Diablej Bramie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Schronisko w Diablej Bramie”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Schronisko w Diablej Bramie”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Schronisko w Diablej Bramie”
Ziemia50°10′38″N 19°44′55″E/50,177222 19,748611
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Opis obiektu

edytuj

Znajduje się w orograficznie lewych zboczach Doliny Będkowskiej, w górnej skale Czarcich Wrót, 5 m nad wąską asfaltową drogą prowadzącą z Będkowic do dna Doliny Będkowskiej. Jest to tunel o okrągłym przekroju i długości około 6 m. Jego dolny otwór (nad drogą) ma wysokość około 3 m. Dno tunelu stromo wznosi się w górę; górny otwór o wysokości około 2 m znajduje się 3 m wyżej. Ściany tunelu są silnie zwietrzałe[1].

Tunel powstał w późnojurajskich wapieniach skalistych w wyniku procesów krasowych. Jest pozostałością większej jaskini, która uległa zniszczeniu w wyniku erozji. Jest suchy, w całości oświetlony rozproszonym światłem słonecznym i w pełni poddany wpływom środowiska zewnętrznego. Namulisko składa się z wapiennego gruzu zmieszanego z iłem. Nacieków brak. Na ścianach rozwijają się glony[1].

Schronisko po raz pierwszy opisał Kazimierz Kowalski w 1951 r. On też sporządził jego pierwszy plan[3]. W październiku 2009 r. dokumentację wykonał Andrzej Górny, a plan sporządził Marcin Pruc[1].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Andrzej Górny, Schronisko w Diablej Skale, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2021-05-01].
  2. ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
  3. ↑ K. Kowalski. Jaskinie Polski, tom. 1. Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Schronisko_w_Diablej_Bramie&oldid=66181389”