Skufia (zwana też skufiya albo skoufos) – strój liturgiczny noszony przez mnichów ortodoksyjnych (prawosławnych) oraz katolickich mnichów wschodnich (w tym przypadku jest czarny[1]) albo przyznany duchownemu jako znak honoru (w tym przypadku jest zwykle czerwona albo purpurowa).

Katolikos-Patriarcha Ilia II z Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego i Apostolskiego, ubiera skufię przyozdobioną krzyżem (Tbilisi, Gruzja)

Jest to miękka, aksamitna, szpiczasta czapka (rosyjski styl[2]), ewentualnie płaski i splisowany (grecki styl[3]), albo płaski z podniesionymi krawędziami (rumuński styl[4]).

Mnisi klasztorni otrzymują skufię, gdy stają się nowicjuszami albo gdy są tonsurowani. Postrzyżony mnich lub postrzyżona zakonnica do czasu wielkiej schimy[5]nosi skufię haftowaną modlitwami, krzyżami i symbolami serafinów.

Wyżsi biskupi (tacy jak arcybiskupi i metropolici) czasami na nieformalne okazje noszą czarne albo purpurowe skufie z małymi ozdobami, klejnotami lub krzyżem. Zakonnice czasami noszą skufię na zakonny welon. Mnisi noszą skufię (bez zasłony) w sytuacjach nieoficjalnych, natomiast kłobuk, kukol, kamiławka zarezerwowane są dla czynności oficjalnych i liturgicznych.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. [1] [martwy link]
  2. http://www.nikitatailor.com/shop/products/big/pRcxkCn.jpg
  3. http://www.nikitatailor.com/shop/photographs/skufias/red.jpg
  4. http://www.nikitatailor.com/shop/photographs/skufias/red2.jpg
  5. Przyjęcie wielkiej schimy oznacza wejście w stan bliski stanowi, w jakim znajdują się aniołowie. Mnich, który przyjął ten stan, to wielki schimnik (scs. wielikij schimnik). Zmienia się mu zupełnie szaty na tzw. schime, a jego nakrycie głowy stanowi od tej pory opadający na oczy kaptur. Takiego mnicha zwalnia się z wszelkich monasterskich obowiązków.