Sobowice (województwo świętokrzyskie)

wieś w województwie świętokrzyskim

Sobowicewieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie jędrzejowskim, w gminie Imielno[5][6].

Sobowice
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

jędrzejowski

Gmina

Imielno

Liczba ludności (2011)

362[2][3]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

28-313[4]

Tablice rejestracyjne

TJE

SIMC

0239824[5]

Położenie na mapie gminy Imielno
Mapa konturowa gminy Imielno, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Sobowice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Sobowice”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Sobowice”
Położenie na mapie powiatu jędrzejowskiego
Mapa konturowa powiatu jędrzejowskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Sobowice”
Ziemia50°33′34″N 20°27′27″E/50,559444 20,457500[1]
Integralne części wsi Sobowice[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0239830 Kwasków część wsi
0239847 Mecznik część wsi

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 126057
  2. Wieś Sobowice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-25], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1167 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)

Linki zewnętrzne edytuj

  1. Karolówka 2.), folwark, powiat jędrzejowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 853.