Solenoid
Solenoid – cewka powietrzna (bez rdzenia magnetycznego) o jednej warstwie uzwojenia, służąca do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego[1].
Stosowany jest tam, gdzie wymagane są niewielkie indukcyjności lub wysokie napięcia.
Wartość natężenia pola magnetycznego w długim solenoidzie (to znaczy takim, którego długość jest dużo większa niż jego średnica) jest opisana równaniem[1]:
gdzie:
- H – natężenie pola [A/m]
- N – liczba zwojów cewki (jedn. bezwymiarowa)
- I – natężenie prądu elektrycznego płynącego przez cewkę [A]
- L – długość cewki [m]
Wewnątrz solenoidu pole jest relatywnie duże, natomiast na zewnątrz pole jest małe, dla nieskończenie długiego solenoidu pole na zewnątrz byłoby równe zero. Linie pola przebiegają podobnie jak w magnesie sztabkowym.
W języku angielskim terminem solenoid nazywa się niekiedy cały elektromagnes.
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 341.