Spółgłoska miękkopodniebienna

Spółgłoska miękkopodniebienna lub welarna – spółgłoska, której wymowa polega na zbliżeniu języka do podniebienia miękkiego (łac. velum). Takie głoski są bardzo rozpowszechnione – występują właściwie we wszystkich językach ludzkich. Wiele języków ma również labializowane i palatalizowane warianty spółgłosek welarnych.

Klasyfikacja spółgłosek
Wargowe
dwuwargowe wargowo-zębowe
Przedniojęzykowe
językowo-wargowe międzyzębowe zębowe dziąsłowe zadziąsłowe retrofleksyjne
Dorsalne
środkowojęzykowe przedniopodniebienne podniebienne tylnojęzykowe miękkopodniebienne języczkowe
Gardłowe
Nagłośniowe
Krtaniowe
O podwójnej artykulacji
wargowo-podniebienne wargowo-miękkopodniebienne zadziąsłowo-miękkopodniebienne
Koartykulacja
labializacja palatalizacja welaryzacja faryngalizacja
sposób artykulacji, miejsce artykulacji, narząd artykulacji

Zapis IPA

Międzynarodowy alfabet fonetyczny pozwala na rozróżnienie następujących spółgłosek miękkopodniebiennych:

• [k] – jak w polskim wyrazie kamień
• [ɡ] – jak w polskim gad
• [ŋ] – w polskim wyrazie ręka [rεŋka]
• [x] – polskie ch w chata
• [ɣ] – np. w arabskim wyrazie Maghreb
• [ɰ] – na przykład hiszpańskie g między samogłoskami
• [ʟ]
• [w] – „niesylabiczne u” w wyrazie auto lub angielskie w w weekend