Spółgłoska zwarta miękkopodniebienna bezdźwięczna

typ spółgłoski

Spółgłoska zwarta miękkopodniebienna bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem [k].

Spółgłoska zwarta miękkopodniebienna bezdźwięczna
Numer IPA 109
k
Jednostka znakowa

k

Unikod

U+006b

UTF-8 (hex)

6b

Inne systemy
X-SAMPA k
Kirshenbaum k
IPA Braille
Przykład
informacjepomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Artykulacja edytuj

Opis edytuj

W czasie artykulacji tej spółgłoski:

Warianty edytuj

Opisanej powyżej artykulacji może towarzyszyć dodatkowo:

  • wzniesienie środkowej części grzbietu języka w stronę podniebienia twardego, mówimy wtedy o spółgłosce zmiękczonej (spalatalizowanej): [kʲ]
  • przewężenie w gardle, mówimy spółgłosce faryngalizowanej spółgłosce: [kˤ]
  • zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o labializowanej spółgłosce [kʷ]

Spółgłoska może być wymówiona:

  • z rozwarciem bez plozji, mówimy wtedy o spółgłosce bez plozji: [k̚].
  • z silnym przydechem (aspiracją), mówimy wtedy o spółgłosce przydechowej (aspirowanej): [kʰ]
  • z gwałtownym uniesieniem zamkniętej krtani, a nie poprzez wydech, mówimy wtedy o spółgłosce ejektywnej,: [].

Przykłady edytuj