Spółgłoska zwarta ejektywna dwuwargowa – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [pʼ]
| Spółgłoska zwarta ejektywna dwuwargowa
|
|
| Numer IPA
|
101, 401
|
|---|
| pʼ
|
| Jednostka znakowa
|
pʼ
|
| Unikod
|
U+0070 U+02bc
|
| UTF-8 (hex)
|
70 ca bc
|
| Inne systemy
|
| X-SAMPA
|
p_>
|
|---|
| Kirshenbaum
|
p`
|
|---|
| Przykład
|
| informacje • pomoc
|
| Obraz znaku
|
|---|
|
|
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
|
W czasie artykulacji podstawowego wariantu [pʼ]:
- modulowany jest prąd powietrza powstały w wyniku ruchu krtani do góry przy zwartych wiązadłach głosowych, czyli artykulacja tej spółgłoski wymaga inicjacji krtaniowej i egresji,
- tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, prąd powietrza uchodzi przez jamę ustną
- prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej powietrze uchodzi wzdłuż środkowej linii języka
- dolna warga kontaktuje się z górną wargą tworząc zwarcie. Dochodzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza przez jamę ustną i nosową. Ruch krtani do góry powoduje wzrost ciśnienia i w efekcie do przerwania utworzonej blokady i wybuchu (plozji)
- pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w jakim występuje głoska.
- wiązadła głosowe są zwarte i nie drgają periodycznie, spółgłoska ta jest bezdźwięczna
Linki zewnętrzneEdytuj