Choo Hoey
Choo Hoey (chiń. 朱晖; pinyin Zhū Huī; ur. 20 października 1934 w Palembang) – singapurski dyrygent. W 1979 założył Singapurską Orkiestrę Symfoniczną, do lipca 1996 pełniąc funkcję stałego dyrygenta oraz kierownika muzycznego tego zespołu[1][2]. Odbył z nim cztery trasy koncertowe po Europie. Gościnnie dyrygował zespołami takimi jak: London Symphony Orchestra, London Philharmonic Orchestra, Orchestre de la Suisse Romande czy Tokijska Orkiestra Filharmoniczna[1][3].
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1934 |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
dyrygent |
| Aktywność |
1958- |
| Wydawnictwo | |
| Zespoły | |
| Singapurska Orkiestra Symfoniczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Jego rodzice, ojciec Choo Seng i matka Wang Xiuying, pracowali jako nauczyciele (ojciec uczył języka angielskiego) w tej samej szkole. W wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach pod okiem ojca-melomana (grającego na skrzypcach i flecie)[4], który wykorzystywał do tego m.in. książki z serii Teach Yourself.
Szkołę podstawową skończył w 1945, a następnie pojechał do Singapuru, gdzie skończył szkołę średnią Singapore Nanyang Overseas Chinese Middle School. W 1947 rozpoczął naukę gry na skrzypcach u Goh Soon Tioea. W 1950 ukończył szkołę średnią, a w sierpniu 1951 wyjechał do Londynu, gdzie rozpoczął naukę na Królewskiej Akademii Muzycznej, ucząc się gry na skrzypcach (u Davida Martina), waltorni (u Aubreya Braina, następnie zaś u Gregoryego Charlesa) oraz dyrygentury (u Mauricea Milesa). W 1954 wziął udział w International Summer Academy w Salzburgu, gdzie kształcił się w zakresie dyrygentury (u Igora Markevitcha) oraz gry na skrzypcach (u Andréa Gertlera).
W 1955 ukończył studia z nagrodami Mann's Memorial Prize i Ernest Read Prize. Kształcenie kontynuował w 1957 na Royal Conservatory of Brussels w klasie Gertlera. Debiutował rok później, prowadząc Orkiestrę Narodową Belgii podczas wykonania „Historii żołnierza” Igora Strawinskiego[5][2][3]. W 1968 został kierownikiem muzycznym Greckiej Opery Narodowej i mieszkał w Grecji do 1977. Gościnnie prowadził cztery greckie orkiestry symfoniczne (w tym Orkiestrę Symfoniczną Greckiego Radia i Telewizji, z którą dokonał nagrań), dyrygując prawykonaniami utworów greckiej muzyki współczesnej[3]. Z Singapurską Orkiestrą Symfoniczną nagrał dla wytwórni Naxos Records m.in. utwory Milija Bałakiriewa, Michaiła Ippolitowa-Iwanowa, Du Mingxina, Franza Lachnera, Louisa Spohra i Ottorina Respighiego[6].
Wyróżnienia edytuj
- Cultural Medallion for Music (1979)[2][3][7][8]
- Bintang Bakti Masyarakat (1982)[2][3][7]
- tytuł honorowy Doctor of Letters nadany przez Narodowy Uniwersytet Singapuru (1989)[2][3][7][9]
- ASEAN Award for Performing Arts przyznana przez Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (1990)[2]
- Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (1997)[2][3][7]
- Lifetime Achievement Award przyznana przez Composers and Authors Society of Singapore (2000)[2][10]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Khuan 2012 ↓, s. 165.
- ↑ a b c d e f g h Neo Tiong Seng: Choo Hoey | Infopedia. eresources.nlb.gov.sg, 2010. [dostęp 2015-10-15]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Singapore Symphony Orchestra: Conductor Emeritus. sso.org.sg. [dostęp 2015-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-17)]. (ang.).
- ↑ Khuan 2012 ↓, s. 165-166.
- ↑ Khuan 2012 ↓, s. 166.
- ↑ Naxos Records: Hoey Choo – Bio, Albums, Pictures. naxos.com. [dostęp 2015-10-16]. (ang.).
- ↑ a b c d Khuan 2012 ↓, s. 167.
- ↑ National Arts Council: Past Cultural Medallion Recipients. nac.gov.sg. [dostęp 2015-10-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-20)]. (ang.).
- ↑ Narodowy Uniwersytet Singapuru: Honorary Degrees Recipients. nus.edu.sg. [dostęp 2015-10-16]. (ang.).
- ↑ Composers and Authors Society of Singapore: 6th Compass Annual Awards Presentation. compass.org.sg. [dostęp 2015-10-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Chia Wei Khuan: Choo Hoey. W: Leo Suryadinata (red.): Southeast Asian Personalities of Chinese Descent: A Biographical Dictionary. T. I. Singapur: Institute of Southeast Asian Studies, 2012, s. 165-168. ISBN 978-981-4345-21-7.