Ihar Żalazouski

białoruski łyżwiarz szybki

Ihar Mikałajewicz Żalazouski (biał. Ігар Мікалаевіч Жалязоўскі, ros. Игорь Николаевич Железовский; Igor Nikołajewicz Żelezowski, ur. 1 lipca 1963 w Orszy, zm. 12 czerwca 2021 w Mińsku[1]) – białoruski łyżwiarz szybki reprezentujący także ZSRR, dwukrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i trzykrotny zdobywca Pucharu Świata.

Ihar Żalazouski
Ігар Мікалаевіч Жалязоўскі
Ilustracja
Ihar Żalazouski (1994)
Pełne imię i nazwisko

Ihar Mikałajewicz Żalazouski

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1963
Orsza

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 2021
Mińsk

Obywatelstwo

radzieckie (1963-1991)
białoruskie (1991-2021)

Wzrost

186 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Igrzyska olimpijskie
brąz Calgary 1988 1000 m
MŚ w wieloboju sprinterskim
złoto Heerenveen 1985 wielobój
złoto Karuizawa 1986 wielobój
złoto Heerenveen 1989 wielobój
złoto Inzell 1991 wielobój
Puchar Świata (1000 m)
1. miejsce
1990/1991
Reprezentacja  Białoruś
Igrzyska olimpijskie
srebro Lillehammer 1994 1000 m
MŚ w wieloboju sprinterskim
złoto Oslo 1992 wielobój
złoto Ikaho 1993 wielobój
brąz Tromsø 1990 wielobój
Puchar Świata (1000 m)
1. miejsce
1991/1992
1. miejsce
1992/1993
3. miejsce
1993/1994
Puchar Świata (500 m)
3. miejsce
1992/1993

Kariera edytuj

Pierwszy sukces w karierze Ihar Żalazouski osiągnął w 1985, kiedy podczas mistrzostw świata w wieloboju sprinterskim w Heerenveen zdobył złoty medal. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Kanadyjczyka Gaétana Bouchera oraz Dana Jansena ze Stanów Zjednoczonych. Sukces ten powtórzył na MŚ w Karuizawie (1986), MŚ w Heerenveen (1989) oraz trzech kolejnych edycjach tej imprezy: MŚ w Inzell (1991), MŚ w Oslo (1992) i MŚ w Ikaho (1993). Zdobył także brązowy medal podczas MŚ w Tromsø w 1990 roku, gdzie wyprzedzili go jedynie Koreańczyk Bae Ki-tae i inny reprezentant Związku Radzieckiego, Andriej Bachwałow.

Igrzyska olimpijskie edytuj

W 1988 brał udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, gdzie zajął trzecie miejsce na dystansie 1000 m. Przegrał tam tylko z Nikołajem Gulajewem z ZSRR i Uwe-Jensem Meyem z NRD. Na tych samych igrzyskach był też czwarty w wyścigu na 1500 m, przegrywając walkę o medal z Austriakiem Michaelem Hadschieffem. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Albertville nie zdobył medalu, w swoim najlepszym starcie zajmując szóste miejsce na 1000 m. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994, gdzie był drugi na dystansie 1000 m, ulegając tylko Danowi Jansenowi.

Puchar Świata edytuj

Wielokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, odnosząc przy tym 30 zwycięstw indywidualnych. Na podium stanął już w swoim debiucie, 30 listopada 1985 w Berlinie, zajmując drugie miejsce w biegu na 500 m. Przegrał wtedy tylko z Uwe-Jensem Meyem. Tego samego dnia Żalazouski zwyciężył na dwukrotnie dłuższym dystansie. W klasyfikacji generalnej najlepsze wyniki osiągał w sezonach 1990/1991, 1991/1992 i 1992/1993, kiedy zwyciężał w klasyfikacji końcowej 1000 m. W tejże klasyfikacji był też trzeci w sezonie 1993/1994, a rok wcześniej trzecie miejsce zajął w klasyfikacji 500 m.

Ustanowił sześć rekordów świata, w tym dwa nieoficjalne[2].

Zmarł w wieku 57 lat, 12 czerwca 2021 na COVID-19[1].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj