Karagen
Karagen (CGN) − rodzaj polisacharydów ekstrahowanych z czerwonych wodorostów zawierających w swej strukturze liczne grupy siarczanowe. Stanowią surowiec spożywczy używany do wytwarzania galaret i żeli. W jego skład wchodzi przede wszystkim śluz, którego głównym składnikiem jest karagenina, a także inne polisacharydy i niewielkie ilości jodu oraz bromu. Karagen odznacza się dużą aktywnością biologiczną (jest m.in. immunostymulatorem)[1][2]. Surowcem do produkcji karagenu jest chrząstnica kędzierzawa, krasnorost określany potocznie jako mech irlandzki (Chondrus crispus).
Symbol karagenu jako dodatku do żywności to E407.
Zastosowanie edytuj
Karagen jest wykorzystywany w przemyśle spożywczym w charakterze substancji zagęszczającej, a także stabilizującej zawiesiny i emulsje. Jest on używany m.in. w celu zmniejszenia sedymentacji kakao, mleka skondensowanego oraz innych napojów. Karagen jest stosowany również jako czynnik żelujący przy wyrobie dżemów i deserów o zmniejszonej zawartości cukru[3]. Roztwory zawierające powyżej 3% karageniny tworzą po oziębieniu żele, które po lekkim ogrzaniu przechodzą w stan płynny. Surowiec wykorzystywany jest również w przemyśle farmaceutycznym jako środek śluzowy, powlekający i osłaniający, również jako emulgator i środek spęczniający w preparatyce farmaceutycznej[4].
Zawarte w wysuszonych plechach karageniny są używane w chorobie wrzodowej[4].
Toksyczność edytuj
Karagen wykorzystywany jest w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym i powszechnie uważany jest za nieszkodliwy. Jednak jego rola w metabolizmie i fizykochemia nie zostały jeszcze (2018) w pełni zbadane[5].
Przypisy edytuj
- ↑ A.O. Tzianabos, Polysaccharide immunomodulators as therapeutic agents: structural aspects and biologic function, „Clinical Microbiology Reviews”, 13 (4), 2000, s. 523–533, DOI: 10.1128/CMR.13.4.523, PMID: 11023954, PMCID: PMC88946 [dostęp 2022-03-10] (ang.).
- ↑ R. Kulkarni Savita, S. Desai Sandhya, Polysaccharides as immunomodulators, „Indian Drugs”, 38, 2001, s. 341-346, ISSN 0019-462X.
- ↑ Zdzisław Sikorski (red.), Chemiczne i funkcjonalne właściwości składników żywności, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1996, s. 161, ISBN 83-204-2028-8, OCLC 749354694.
- ↑ a b Stanisław Kohlmünzer, Farmakognozja. Podręcznik dla studentów farmacji, wyd. 5 unowocześnione, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 669, ISBN 83-200-2846-9, OCLC 750051424.
- ↑ Shlomit David i inni, Revisiting the carrageenan controversy: do we really understand the digestive fate and safety of carrageenan in our foods?, „Food & Function”, 9 (3), 2018, s. 1344–1352, DOI: 10.1039/c7fo01721a, PMID: 29469913 [dostęp 2022-03-10] (ang.).
