Lech Gardocki
Lech Gardocki (ur. 13 kwietnia 1944 w Rydzewie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki, sędzia, od 17 października 1998 do 18 października 2010 pierwszy prezes Sądu Najwyższego i z urzędu przewodniczący Trybunału Stanu.
 Lech Gardocki (po lewej) i Stanisław Dąbrowski Warszawa, 14 października 2010 | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 kwietnia 1944 |
|---|---|
| Pierwszy prezes Sądu Najwyższego | |
| Okres |
od 17 października 1998 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
W 1966 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, był uczniem Igora Andrejewa. W 1969 zdał egzamin sędziowski. W 1971 uzyskał stopień doktora nauk prawnych, obronił pracę zatytułowaną Przestępstwa służbowe w ustawodawstwach państw socjalistycznych. W 1979 został doktorem habilitowanym w dziedzinie prawa karnego na podstawie pracy pt. Zagadnienia internacjonalizacji odpowiedzialności karnej za przestępstwa popełnione za granicą.
W 1991 został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Warszawskim. Rok później otrzymał tytuł naukowy profesora nauk prawnych nadany przez prezydenta Lecha Wałęsę.
Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskali m.in. Zbigniew Jędrzejewski (1992)[1] i Sławomir Żółtek (2008)[2].
Należał do PZPR, z członkostwa w partii zrezygnował 18 grudnia 1981 po wprowadzeniu stanu wojennego.
Od 4 lipca 1996 orzekał jako sędzia Sądu Najwyższego w Izbie Karnej. 17 października 1998 po raz pierwszy objął urząd pierwszego prezesa Sądu Najwyższego, a z dniem 18 października 2004 został powołany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego na drugą kadencję (na okres do 18 października 2010). Z urzędu pełnił równocześnie funkcję przewodniczącego Trybunału Stanu. Z dniem 3 marca 2011 przeszedł w stan spoczynku. W 2015 został dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu SWPS w Warszawie[3].
Odznaczenia i wyróżnienia edytuj
W 2010 został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4][5]. W 2000 otrzymał Order Zasługi Republiki Włoskiej II klasy[6]. W 2007 został odznaczony Orderem Narodowym Legii Honorowej V klasy[7]. W 2011 otrzymał Medal „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”[8].
Uhonorowano go publikacją pt. Między nauką a praktyką prawa karnego. Księga jubileuszowa Profesora Lecha Gardockiego[9].
Życie prywatne edytuj
Żoną Lecha Gardockiego jest Teresa Gardocka, prawniczka i nauczyciel akademicki m.in. na SWPS Uniwersytecie Humanistycznospołecznym[10].
Ma troje dzieci: syna Wojciecha (przedsiębiorcę), córkę Milenę (prawniczkę, która została sędzią) i córkę Helenę (prawniczkę, która była doktorantką na UW i autorką tekstów w „Palestrze”)[11].
Wybrane publikacje edytuj
- Naprawdę jesteśmy trzecią władzą, C.H. Beck, Warszawa 2008
- Prawo karne, C.H. Beck, Warszawa od 1994 (kolejne wydania)
- Tom specjalny wydany dla uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa (red. nauk.), Wyd. UW, Warszawa 1988[12]
- Zagadnienia internacjonalizacji odpowiedzialności karnej za przestępstwa popełnione za granicą, Wyd. UW, Warszawa 1979
- Zagadnienia teorii kryminalizacji, PWN, Warszawa 1990
- Zarys prawa karnego międzynarodowego, PWN, Warszawa 1985
Przypisy edytuj
- ↑ Zbigniew Grzegorz Jędrzejewski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-01-28].[martwy link]
- ↑ Autoreferat. uw.edu.pl, 2017. [dostęp 2018-01-28].
- ↑ Kierownictwo Wydziału Prawa. swps.pl. [dostęp 2015-09-20].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 4, poz. 47
- ↑ Prezydent powołał Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. prezydent.pl, 14 października 2010. [dostęp 2015-09-20].
- ↑ Gardocki Sig. Lech: Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 14 marca 2000. [dostęp 2015-09-20]. (wł.).
- ↑ Oświadczenie w związku z publikacją „Gazety Wyborczej”. prezydent.pl, 28 września 2007. [dostęp 2018-12-03].
- ↑ Kalendarium. krs.pl, marzec 2011. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ Zbigniew Jędrzejewski, Michał Królikowski, Zygmunt Antoni Wiernikowski, Sławomir Żółtek (red.): Między nauką a praktyką prawa karnego. Księga jubileuszowa Profesora Lecha Gardockiego. Warszawa: C.H. Beck, 2014. ISBN 978-83-255-6523-7.
- ↑ Maciej Marosz: Resortowe togi. Warszawa: Editions Spotkania, 2017, s. 216. ISBN 978-83-7965-364-5. OCLC 1019431119.
- ↑ Maciej Marosz: Resortowe togi. Warszawa: Editions Spotkania, 2017, s. 217. ISBN 978-83-7965-364-5. OCLC 1019431119.
- ↑ Tom specjalny wydany dla uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa (red. nauk. Lech Gardocki). ciniba.edu.pl. [dostęp 2018-07-19].
Bibliografia edytuj
- Nota biograficzna na stronie Sądu Najwyższego. [dostęp 2020-05-14].
- Prof. dr hab. Lech Gardocki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-05-14].[martwy link]