Russgertorg (Russische-Deutsche Handels A-G lub Deutsch-Russische Handels-Aktien-Gesellschaft, Российско-Германское торговое общество lub Русскo-Германское акционерное торговое общество – Росгерторг, Rosyjsko-Niemieckie Towarzystwo Handlowe) – spółka powołana w wyniku zawartego 9 października 1922 przez Ludowy Komisariat Handlu Zagranicznego (Народный комиссариат внешней торговли СССР)[1] porozumienia z firmą Otto-Wolff KG z Kolonii, o kapitale należącym po 50% do każdej ze stron. Russgertorg pełnił funkcję pośrednika w operacjach eksportowo-importowych radzieckich central handlu zagranicznego i bezpośrednio wielu innych podmiotów gospodarczych z partnerami niemieckimi, również amerykańskimi. Największym kontraktem firmy było pośrednictwo przy sprowadzeniu do ZSRR rur niezbędnych do budowy ropociągów na Kaukazie, m.in. na trasie Baku-Batumi oraz Grozny-Tuapse. Firma zakończyła swoją działalność w styczniu 1924, zaś według informacji Rosyjskiego Państwowego Archiwum Gospodarki (Российский государственный архив экономики) w Moskwie – w 1929 r.

Russgertorg
Russische-Deutsche Handels A-G
Российско-Германское торговое общество – Росгерторг
Państwo

 ZSRR
 Rzesza Niemiecka

Siedziba

Berlin
Moskwa

Adres

Lietzenburger Strasse 11
Berlin
ul. Twerska (ул. Тверская) 34
Moskwa

Data założenia

1922

Data likwidacji

1924/1929

Forma prawna

spółka akcyjna

brak współrzędnych
Budynek b. siedziby oddziału spółki Russgertorg w ówczesnym Piotrogrodzie/Leningradzie

Russgertorg miał swój udział również w militaryzacji obu państw.

W 1926 powstał konkursowy projekt siedziby spółki w Moskwie.

Siedziba edytuj

Russgertorg miał siedzibę w Berlinie przy Lietzenburger Strasse 11 (1923), zaś w Moskwie przy ul. Petrowka (ул. Петровка) 17 (1924), następnie przy ul. Twerskiej (ул. Тверская) 34 funkcjonowało biuro przedstawicielskie, mające trzy oddziały:

  • leningradzki – Петроградское отделение Московской конторы акционерного общества „Русгерторг” (1922-1924) w alei 25 Października (пр. 25 октября) 62 (1924), obecnie przy Newskim Prospekcie, Ленинградское отделение Московской конторы акционерного общества „Русгерторг” (1924-1929), w domu M.I. Wawelberga w alei 25 Października (пр. 25 октября) 7-9;
  • ukraiński – Всеукраинское отделение Московской конторы акционерного общества „Русгерторг” (1923-1929) w Charkowie przy ul. Puszkińskiej (Пушкинская ул.) 21;
  • zakaukaski – Закавказское отделение Московской конторы акционерного общества „Русгерторг” (1925-1929).

Pozostałe spółki radzieckie w Niemczech edytuj

W okresie międzywojennym funkcjonowało w Niemczech jeszcze szereg innych radzieckich spółek handlowych, m.in.:

  • Agrar Deutsch-Russische AG, Berlin (1923-).
  • Baltrustra Baltisch-Russische Transport und Lagerhaus A-G, Berlin (1926-1932)[2].
  • Derop Deutsche Vertriebs-Gesellschaft für Russische Ölprodukte A. G., Bochum (1928-), w 1935 przejęty przez Aral.
  • Derufa (Деруфа) Deutsch-Russische Film Allianz AG, Berlin (1927-1929).
  • Deruluft (Дерулюфт) Deutsch-Russische Luftverkehrs AG, German-Russian Air Transport, Русско-германское общество воздушного сообщения, Berlin (1921-1937).
  • Derumetall (Деруметалл) Deutsch-Russische Metallverwertungs Gesellschaft mbH, Berlin (1921-).
  • Derunapft (Дерунефть) Deutsch-Russische Naphta Importgesellschaft mbH, Berlin (1927-1937).
  • Derutra (Дерутра) Deutsch-Russische Lager und Transport mbH, Berlin (1921-1934).
  • Deruwa Deutsch-Russische Waren-Commission GmbH, Hamburg (1922-).
  • Drusag (Друсаг) Deutsch-Russische Saatbau AG, Berlin (1922-1933).
  • Russtransit (Русстранзит) Deutsch-Russische Transportgesellschaft, Sankt Petersburg (1922).
  • Wostwag (Востваг) West-Osteuropaeische Warenaustausch AG, West-East-European Trade Exchange Joint Stock Society, Berlin (1922-1941).

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Ówczesny odpowiednik ministerstwa handlu zagranicznego.
  2. Postimees, nr. 91, 2 aprill 1927

Bibliografia edytuj

  • Antony C. Sutton: Western Technology and Soviet Economic Development 1917 to 1930, Hoover Institution on War, Revolution and Peace, Stanford University, Stanford 1968, 379 s., [w:] [1]