Stanisław Bednarski (oficer)
Stanisław Bednarski (ur. 20 marca?/1 kwietnia 1884 w Płoskirowie, zm. 25 stycznia 1925 we Lwowie) – oficer armii rosyjskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Kawaler orderu Virtuti Militari.
| |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Płoskirowie w rodzinie Grzegorza i Józefy z Chudzikowskich. Absolwent szkoły realnej w Taganrogu. Od 1902 zamieszkał w Radomiu. Tu wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Powołany do armii rosyjskiej, ukończył w niej szkołę podoficerską[1]. Od 1907 pracował w Lublinie jako urzędnik kolejowy. Po wybuchu I wojny światowej ponownie wcielony do armii rosyjskiej. W sierpniu 1916 uzyskał stopień podporucznika.
W grudniu 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 11 pułku ułanów legionowych. Na stanowisku dowódcy szwadronu walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej[1]. „Szczególnie odznaczył się podczas zdobywania Wilna, gdzie na czele swojego szwadronu przyczynił się do zdobycia koszar”. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Po wojnie mieszkał i pracował w osadzie wojskowej w Radziwiłłowie. Zmarł we Lwowie.
Od 1907 żonaty ze Stanisławą Pawiową, miał syna Tadeusza (ur. 1910) i córkę Halinę (1914)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.