Stanisław Rembowski
Stanisław Rembowski (ur. 24 października 1885 w Skotnikach, zm. 18 sierpnia 1920 pod Brodnicą[1]) – podporucznik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podporucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 października 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918- |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
15 Pułk Ułanów Poznańskich |
| Stanowiska |
dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy |
Powstanie wielkopolskie |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Stanisława i Jadwigi z domu Ciszewska. Uczęszczał w Śremie do Gimnazjum, a po jego ukończeniu w Berlinie i Lipsku studiował rolnictwo. W majątkach położonych w Wielkopolsce odbył praktykę zawodową. W 1916 w Wyszakowie prowadził gospodarstwo, które przejął po ojcu[2].
Z końcem grudnia 1918 brał udział w powstaniu wielkopolskim podczas którego w Środzie Wielkopolskiej wspólnie z Alfredem Milewskim sformował kompanię ochotniczą[2]. Od 11 stycznia 1919 w Wojskach Wielkopolskich służył w 1 pułku ułanów Wielkopolskich, a następnie w 15 pułku ułanów Poznańskich. Brał udział w walkach na froncie podczas trwającej wojny polsko-bolszewickiej, gdzie walczył w miesiącach lipiec-sierpień 1919 m.in. pod Bobrujskiem oraz Mińskiem[2]. W sierpniu 1920 został mianowany podporucznikiem dowodząc 2. szwadronem w 215 Ochotniczego Pułku Jazdy Wielkopolskiej[2]. Zginął podczas bitwy pod Brodnicą, kiedy podczas szarży na pozycje przeciwnika przyczynił się do przełamania jego obrony. Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[3][2]. Pochowany został w rodzinnym grobowcu w Mądrych położonych koło Środy Wielkopolskiej[2]. 21 grudnia 1920 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[4].
Od 1916 jego żoną była Zofią Dąmbska i mieli córkę Elżbietę oraz syna Macieja[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4603[3][2]
Przypisy edytuj
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 735.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 177.
- ↑ a b Riedl 1929 ↓, s. 26.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 8 stycznia 1921 roku, s. 12.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Karol Riedl: Zarys historji wojennej 26-go pułku ułanów wielkopolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.