Stanisław Rudnicki (lotnik)
Stanisław Rudnicki (ur. 11 października 1900 w Warszawie[1], zm. 6 czerwca 1920 pod Kijowem[2]) – podporucznik obserwator Wojska Polskiego II RP.
| |
 podporucznik obserwator
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
obserwator |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujW latach 1916–1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie[1]. Po uzyskaniu niepodległości przez Polskę ukończył Szkołę Mechaniczno-Techniczną H. Wawelberga i S. Rotwanda[1]. Od 27 października 1918 do 14 czerwca 1919 był uczniem klasy „G” Szkoły Podchorążych[3]. 15 lipca 1919 został mianowany z dniem 15 czerwca tego roku podporucznikiem w piechocie i przydzielony do Inspektoratu Wojsk Lotniczych[4]. Od 27 października 1919 do 9 lutego 1920 był uczniem II Kursu Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Warszawie. W lutym 1920 ukończył szkołę z wyróżnieniem i w marcu tegoż roku został przydzielony do 16 eskadry wywiadowczej w Krakowie[1].
W kwietniu 1920 roku został skierowany na front ukraiński. Po kilku dniach walk został jedynym obserwatorem w eskadrze[5]. Z tego powodu wykonywał dziennie po kilka lotów z różnymi pilotami[1]. W maju 1920 Stanisław Rudnicki zasłynął z kilku brawurowych akcji bojowych. Do najbardziej znanych było zniszczenie bolszewickiego pociągu pancernego w okolicach miasta Biała Cerkiew okręg kijowski[1]. 6 czerwca 1920 roku wracając z kolejnego lotu bojowego nad miejscowością Browary rozbił się na lotnisku kijowskim. Przyczyny katastrofy nie są znane. Najbardziej prawdopodobna z wersji zakłada, że pilot, sierż. Józef Dąbrowski został zabity w czasie lotu, a stery samolotu przejął ppor. obs. Stanisław Rudnicki, który sam ranny i nie posiadając stosownych umiejętności rozbił płatowiec podczas lądowania[6].
Ordery i odznaczenia
edytujPośmiertnie za wybitne zasługi dla lotnictwa polskiego został odznaczony:
- Krzyżem Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[7],
- Krzyżem Walecznych,
- Polową Odznaką Obserwatora – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[8][1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Księga Pamiątkowa 1933 ↓, s. 310.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 387.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 435.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 80 z 26 lipca 1919 roku, s. 1831.
- ↑ Z początkowego stanu 3 obserwatorów jeden został ranny, a drugi poważnie zachorował.
- ↑ Popiel 2014 ↓, s. 38.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 437.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Adam Popiel: Wypadki śmiertelne w lotnictwie polskim 1918-1939. Chmielów: PANDORA, 2014. ISBN 978-83-61674-02-3. OCLC 1063590563.
- Ku Czci Poległych Lotników Księga Pamiątkowa. Marian Romeyko (red.). Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Poległych Lotników, 1933.