Stanisław Turek (oficer)
Stanisław Jan Turek, ps. „Zbaraż” (ur. 17 grudnia 1891[a] w Stanisławowie, zm. 1940[2]) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
ŻyciorysEdytuj
Urodził się 17 grudnia 1891 w Stanisławowie, w rodzinie Jana[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W szeregach 12 pułku artylerii polowej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
W 1922 roku pełnił obowiązki szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu, pozostając oficerem nadetatowym 12 pap. Z dniem 15 października 1922 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa Oddziału IV[5]. Ukończył II Kurs Doszkolenia od 3 listopada 1922 do 15 października 1923 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6][7][8]. W latach 20. pozostawał z przydziałem do 12 pułku artylerii polowej w garnizonie Złoczów; w 1923 był przydzielony do Sztabu Generalnego[9], a w 1924 pełnił funkcję szefa sztabu 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie[10]. 12 stycznia 1927 roku został przeniesiony do 7 pułku artylerii polowej w Częstochowie na stanowisko dowódcy I dywizjonu[11]. W 1928 roku był dowódcą III dywizjonu w 12 pułku artylerii polowej[12]. W marcu 1932 został przeniesiony ze Sztabu Głównego na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie[13][14]. Służbę na tym stanowisku pełnił do 1939 roku[15]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16].
Podczas II wojny światowej działając pod pseudonimem „Zbaraż” w stopniu pułkownika był szefem Wydziału III Komendy Obszaru nr IV Krakowsko-Śląskiego Związku Walki Zbrojnej, po czym 18 kwietnia 1940 został aresztowany[17].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[18][19]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (25 lutego 1939)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 stycznia 1926)[21]
UwagiEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 239.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 66.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-01].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 818.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 723.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 741.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 455.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 180.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 737.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 70, 658.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 386.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 425.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 429.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Komenda Obszaru nr IV Krakowsko-Śląskiego AK. dws-xip.pl. [dostęp 2016-04-06].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Odznaczenia oficerów na terenie korpusu lwowskiego. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 1627 z 13 listopada 1937.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 100 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 17, poz. 48 „za zasługi, położone z narażeniem życia w akcji ratowniczej w czasie powodzi”.
BibliografiaEdytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.