Stanisław Wultański

Stanisław Wultański (ur. 7 czerwca 1896 we wsi Wielgolesie, zm. 19 listopada 1972 w Brodnicy) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Wultański
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1896
Wielgolas

Data i miejsce śmierci

19 listopada 1972
Brodnica

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

batalion ON „Żnin”

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys

edytuj

Urodził się we wsi Wielgolas, w ówczesnym powiecie pułtuskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Szczepana, rolnika na 20 morgach, i Katarzyny ze Szczerbów[1]. Był starszym bratem Jana (1904–1939), kapitana Wojska Polskiego[2]. Uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Siennicy, które w 1915 zostało ewakuowane do Woskriesienska[1]. Tam w 1916 otrzymał świadectwo maturalne[1].

W styczniu 1917 wcielony do moskiewskiego 191 zapasowego pułku piechoty. W lutym tego roku skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty[3]. Po jej ukończeniu awansowany na stopień chorążego i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu w 20 zapasowym pułku piechoty. We wrześniu 1917 przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji[3]. Po rozwiązaniu korpusu powrócił do kraju i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Przyjęty w dniu 11 listopada 1918 w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego z przydziałem do 34 pułku piechoty, w którym pełnił obowiązki dowódcy plutonu, a następnie kompanii[3]. Z pułkiem brał udział w wojnie z bolszewikami, a za poświęcenie i okazane męstwo w walce z bolszewikami otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej.

Z dniem 26 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 18 batalionu granicznego na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie kompanii[4][1]. W październiku 1927 został przeniesiony z KOP do 67 pułku piechoty w Brodnicy na stanowisko dowódcy kompanii[5][1]. 1 stycznia 1936 otrzymał awans na majora i objął obowiązki dowódcy batalionu w 67 pp[1][3]. W 1938 był na kursie w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Przeniesiony 8 maja 1939 na stanowisko dowódcy batalionu ON „Żnin”. Walczył we wrześniu 1939, a w walkach nad Bzurą został wzięty do niewoli. Jeniec oflagu, z którego został uwolniony przez wojska angielskie. Leczył się w wojskowych szpitalach, które znajdowały się w Delmenhorst, Getyndze oraz Bomlitz[3].

Do kraju powrócił 29 czerwca 1947 i zamieszkał w Brodnicy. Pracował tam w Powiatowym Związku Samopomocy Chłopskiej, Urzędzie Likwidacyjnym, Technikum Handlowym oraz w Zakładach Mięsnych. Od 1961 na emeryturze. Zmarł w Brodnicy i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Łucją z Osmańskich (ur. 1904), z którą miał syna Jerzego (ur. 1930)[1][3].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i Stanisław Wultański. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12512 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-22].
  2. Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2022-02-04].
  3. a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 161.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 399.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 331.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 480.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 82.
  8. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
  9. M.P. z 1933 r. nr 212, poz. 238.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 285.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925, s. 405.

Bibliografia

edytuj