Stefan Halewski-Hrycyszyn

Stefan Halewski-Hrycyszyn vel Hrycyszyn[1] (ur. 25 listopada 1887, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego i podpułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych oraz podinspektor Policji Państwowej.

Stefan Halewski-Hrycyszyn
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data urodzenia

25 listopada 1887

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

9 pułk piechoty
79 pułk piechoty
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Stanowiska

dowódca Wojskowej Policji Polowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny)
Parafa Stefana Halewskiego

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Jana[2][3]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 9 z Przemyśla[4][5][6]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy piechoty: kadeta (starszeństwo z 1 stycznia 1913[7]), podporucznika (starszeństwo z 1 lipca 1915[8]) i porucznika (starszeństwo z 1 listopada 1916[9]).

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 156. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[10][11]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 79 pułku piechoty w Słonimie[1][12][13].

Od 1 kwietnia 1920 pełnił służbę na stanowisku powiatowego komendanta Policji Państwowej w Przemyślu[14]. Od 6 lutego 1925 w Komendzie Wojewódzkiej Policji Państwowej w Łucku na stanowisku kierownika referatu administracyjnego, od 1 lipca 1927 oficera inspekcyjnego i zastępcy komendanta wojewódzkiego w Łucku[14], a od 21 czerwca 1934 oficera inspekcyjnego w Nowogródku[15]. Na tym stanowisku zastępował komendanta wojewódzkiego P.P.

W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Policji Państwowej w stopniach oficerów P.P.”[16] W czasie służby w Policji Państwowej awansował na stopień podinspektora[17][3][15].

We wrześniu 1939 został internowany na Litwie i osadzony w obozie Mejszagoła[2]. Następnie został przekazany sowieckim władzom i osadzony w obozie kozielskim (tzw. Kozielsk II)[2]. 2 lipca 1941 został przeniesiony do Obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu[2][3]. 3 września tego roku, po uwolnieniu, przybył do miejscowości Tatiszczewo, w obwodzie saratowskim[2], którą wybrano na jeden z ośrodków formowania Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

W „Armii gen. Andersa” pełnił służbę na stanowisku szefa bezpieczeństwa, a od 29 września 1941 równocześnie pełniącego obowiązki dowódcy żandarmerii, która do 24 lutego 1942 występowała pod nazwą „Wojskowa Policja Polowa”[18][19]. Od 19 marca 1942, po przemianowaniu Szefostwa Bezpieczeństwa w Dowództwo Żandarmerii, sprawował obowiązki dowódcy żandarmerii[20]. W tym czasie awansował na podpułkownika[20]. 28 marca 1942 wyjechał z ZSRR[20].

Stefan Halewski-Hrycyszyn był żonaty z Marią Julią Marszałek, z którą miał dwoje dzieci (ur. 1914 i 1922)[14].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 98.
  2. a b c d e Indeks ↓.
  3. a b c Griazowiec ↓.
  4. Schematismus 1914 ↓, s. 397.
  5. Ranglisten 1916 ↓, s. 280.
  6. a b Ranglisten 1918 ↓, s. 470.
  7. Schematismus 1914 ↓, s. 368.
  8. Ranglisten 1916 ↓, s. 197.
  9. Ranglisten 1918 ↓, s. 215.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 469.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 411.
  12. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 353.
  13. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 307.
  14. a b c d e f Zbrodnia nie ukarana 1996 ↓, s. 360.
  15. a b Zbrodnia nie ukarana 1996 ↓, s. 361.
  16. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 861.
  17. Suliński 2003 ↓, s. 245.
  18. Suliński 2003 ↓, s. 245, 247.
  19. Żaroń 1988 ↓, s. 68, wg tajnego rozkazu wewnętrznego nr 1 gen. Władysława Andersa z 16 października 1941 został zatwierdzony na stanowisku szefa bezpieczeństwa wojsk.
  20. a b c Suliński 2003 ↓, s. 248.
  21. M.P. z 1927 r. nr 100, poz. 250 „za zasługi, położone na polu bezpieczeństwa publicznego”.

Bibliografia

edytuj