Sutra lotosu

Pisma buddyjskie mahajany
(Przekierowano z Sutra Lotosu)

Sutra Lotosu Mistycznego Prawa (skr. Saddharma Puṇḍarīka Sūtra सद्धर्मपुण्डरीकसूत्र;; chiń. Miàofǎ Liánhuā jīng 妙法蓮華經; kor. Myobŏm nyŏnhwa gyŏng; jap. Myōhō Renge Kyō; wiet. Diệu Pháp Liên Hoa Kinh; pol. „Sutra Lotosu Mistycznego Prawa”. Często w formie skróconej: chiń. Fǎhuá jīng 法華經, kor. Pŏphwagyŏng 법화경, jap. Hokekyō, wiet. Pháp Hoa Kinh) – jest według jej wyznawców, czyli chińskiej szkoły tiantai, jej japońskiego odpowiednika tendai i szkoły japońskiej nichiren shū najważniejszą sutrą buddyzmu mahajanistycznego.

Fragment Sutry Lotosu w formie wachlarza, Japonia XII w.

Opis sutry

edytuj

Jest to jeden z najdziwniejszych mahajanistycznych tekstów buddyjskich. Stosunkowo niewiele miejsca zajmuje zawartość doktrynalna, a powierzchowne pierwsze czytanie może sprawić wrażenie pozornego filozoficznego braku wyrafinowania. Tekst sprawia wrażenie wyszukanego, mitologicznego, przesądnego, zadufanego w sobie, kłótliwego i polemicznego. Jest najwyraźniej produktem obsesyjnej sekciarskiej walki pomiędzy uczniami hinajany i nowym ruchem mahajany. Dlatego też agresywnie przekazuje ideę, że – w przeciwieństwie do hinajany – celem buddyjskiej praktyki nie jest wygaśnięcie indywidualnego istnienia i cierpienia w nirwanie, ale raczej praktyka ścieżki bodhisattwy, aby stać się Buddą, co oznacza być niekończąco się zaangażowanym w projekt poznania, interakcji, relacji, prowadzenia, edukowania i wyzwalania wszelkich rodzajów odczuwających istot[1].

Zawiera istotne myśli mahajany: naukę o transcendentnej istocie Buddy oraz możliwości powszechnego wyzwolenia. W mahajanie uważa się ją za sutrę, która zawiera pełną naukę Buddy w przeciwieństwie do sutr hinajany, które zawierają tylko częściowe aspekty. Szkoły te wierzą, iż nauka zawarta w niej została przedstawiona przez Buddę pod koniec jego działalności.

Sutra ta podkreśla znaczenie zaufania ucznia (śraddha) na drodze ku wyzwoleniu, na której także buddowie i bodhisattwowie okażą swą pomoc. W Sutrze Lotosu Budda nie jest przedstawiony jako postać historyczna, lecz jako manifestacja dharmakaji (trikaja) istniejącej wiecznie. Każde stworzenie ma udział w transcendentnej istocie buddy (natura buddy, sans. Buddhata, chiń. 佛性 foxing, kor. pulsǒng, jap. 仏性 busshō, wiet. phât tinh) i dlatego może stać się buddą, tzn. obudzić się do swej prawdziwej natury.

Sanskrycki tekst sutry zachował się w wielu różnych wersjach i to przeważnie we fragmentach. Wersja Dharmarakszy jest najstarszym chińskim tłumaczeniem i pochodzi z roku 286. Ale największy wpływ na znaczenie, jakie ta sutra uzyskała w buddyzmie, był przekład Kumaradżiwy dokonany w roku 406. W czasie gdy Kumaradżiwa tłumaczył sutrę, jego wersja składała się z 27 rozdziałów.

Tłumaczenia

edytuj
 
XIV-wieczny koreański manuskrypt Sutry Lotosu

Teksty znajdujące się w kanonie buddyjskim. T – numer katalogowy tekstu w Taishō Shinshū Daizōkyō, Tokio 1924-1934; K – numer katalogowy tekstu w The Korean Buddhist Canon: a Descriptive Catalogue', pod red. Lewisa R. Lancastera, Berkeley 1979.

  • Satan fentuoli jing. Tłumacz nieznany; pomiędzy 265 a 317 r. T 265; K 115.
  • Miaofa lianhua jing. Tłum. Kumaradżiwa w 406 lub 407 r. w Ogrodzie Xiaoyao w Chang’anie. T 262; K 116
  • Zhengfa hua jing. Tłum. Dharmaraksza 15.9.286 r. w Chang’anie. T 263; K 117
  • Tianpin miaofa lianhua jing. Tłum. Dżnianagupta w latach 601 i 602. T 264; K 118.

Odbiór sutry

edytuj

Jednym z czterech głównych uczniów Kumaradżiwy był Sengrui. Napisał wstęp do Sutry lotosu, w którym stwierdza: „Sutra lotosu jest tajemnym magazynem wszystkich Buddów i najprawdziwszym ucieleśnieniem pomiędzy wszystkimi sutrami”. Dla Sengrui ta sutra zajmowała najwyższe miejsce wśród wszystkich sutr jako składnica podstawowych nauk. Było to epokowe spostrzeżenie, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę czas, w którym to ogłosił[2].

Kolejnym ze słynnych mnichów, którzy zwrócili uwagę na tę sutrę był Daosheng. Podzielił on nauczanie Buddy na cztery rodzaje. Uważał, iż Budda w ciągu swojego długiego życia jako nauczyciel przekazał cztery rodzaje nauk, w zależności od zdolności słuchaczy. Nauki te przedstawiają coraz bardziej głębokie ujawnienie prawdy:

  • Sutry Agama związane z doktryną hinajany – uczą czystego życia.
  • Sutry Pradźni, które ujawniają, jak można osiągnąć nirwanę poprzez doskonałą mądrość.
  • Sutra lotosu, która wyjaśnia doktrynę „jednego pojazdu” (skr. ekajana) i która zatem może doprowadzić wszystkie osoby do stanu Buddy.
  • Sutra nirwany, która podkreśla wieczną, personalną i czystą naturę nirwany[3].

Innym uczniem Kumaradżiwy był Huiguan, który zmarł w połowie V w. Podzielił on nauczania Buddy na pięć okresów poczynając od jego pierwszego kazania w Parku Sarny w Benares do jego śmierci w Kusinagarze:

  • Poziom najbardziej podstawowy reprezentowany przez nauki hinajany – wszystkie fenomeny mają prawdziwe istnienie.
  • Poziom sutr Pradźni- wszystkie fenomeny są pozbawione cech, są puste (siunjata)
  • Poziom Sutry Wimalakirtiego
  • Poziom Sutry lotosu
  • Poziom Sutry nirwany[4].

Za prekursorów szkoły tiantai, której doktrynę oparto na Sutrze lotosu, uważa się za Miaoluo (711-782) wielkim nauczycielu tej szkoły z okresu TangHuiwena, Nanyue Huisi. Uczniem Huisi był Zhiyi, dla którego Sutra lotosu także stała się najważniejszą. To na niej oparł doktrynę swojej szkoły tiantai[5].

Przypisy

edytuj
  1. Brook Ziporyn. Being and Ambiguity. s. 14, 15.
  2. Daisaku Ikeda. The Flower of Chinese Buddhism. s. 63.
  3. Daisaku Ikeda. The Flower of Chinese Buddhism. s. 64.
  4. Daisaku Ikeda. The Flower of Chinese Buddhism. s. 65, 66.
  5. Daisaku Ikeda. The Flower of Chinese Buddhism. s. 88.

Bibliografia

edytuj
  • Red. Lewis R. Lancaster. The Korean Buddhist Canon: a Descriptive Catalogue. University of California, Berkeley 1979 r. ISBN 0-520-03159-8.
  • Pye, Michael (1978). Skilful Means – A concept in Mahayana Buddhism. London, UK: Gerald Duckworth & Co. Ltd. ISBN 0-7156-1266-2. 2nd edition: Routledge 2003.
  • Shinjo Suguro (1998): Introduction to the Lotus Sutra, Jain Publishing Company. ISBN 0-87573-078-7.
  • Daisaku Ikeda. The Flower of Chinese Buddhism. Weatherhill. New York. 1997. s. 205. ISBN 0-8348-0393-3.
  • Brook Ziporyn. Being and Ambiguity. Philosophical Experiments with Tiantai Buddhism. Open Court. Chicago. 2004. s. 452. ISBN 0-8126-9542-9.

Linki zewnętrzne

edytuj