Szczepan Łuczak
Szczepan Łuczak (ur. 26 grudnia 1906 w Łodzi, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – polski leśnik, ofiara zbrodni katyńskiej.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
leśnik |
Był synem Stefana i Walerii[1]. Ukończył Gimnazjum im. Jędrzeja Śniadeckiego w Pabianicach[2], następnie podjął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uzyskując dyplom inżyniera leśnika w 1932[3]. Po ukończeniu studiów pracował w zawodzie, najpierw w nadleśnictwie w Wyszkowie, a potem, po praktyce w Toruniu, w tamtejszej dyrekcji Lasów Państwowych, w klosnowskiej wyłuszczarni nasion[4].
W 1936 został zatrudniony w Instytucie Badawczym Lasów Państwowych, gdzie w Oddziale Żywicowania zajmował się zagadnieniami anatomii przewodów żywicznych. Na łamach „Lasu Polskiego” ogłosił w latach 1936–1938 trzy artykuły dotyczące budowy i rozmieszczenia przewodów żywicznych w drewnie sosny oraz powstawania i wydzielania żywicy[5].
W 1939 zmobilizowany, służył w randze podporucznika piechoty. Został internowany przez Rosjan w obozie w Kozielsku, zginął wiosną 1940 w Katyniu (wywieziony został transportem 14 kwietnia tegoż roku)[6].
Upamiętnienie edytuj
Sz. Łuczaka upamiętniają dwa Dęby Pamięci: w Wierzchlesie, posadzony 12 października 2013[7] oraz w Toruniu - posadzony 13 kwietnia 2023[8].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Bohdan Szymański, Szczepan Łuczak, w: Słownik Biograficzny Leśników i Drzewiarzy Polskich, zeszyt II (przewodniczący zespołu redakcyjnego Stanisław Głowacki), Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, Warszawa 2005, s. 52