Szkliwo (anatomia)
Szkliwo (łac. enamelum) – tkanka pokrywająca zębinę w obrębie korony zęba warstwą grubości do 1400 μm (np. na guzku żującym kłów lub na powierzchniach żujących trzonowców). Szkliwo jest zbudowane w 96–98% z materii nieorganicznej w postaci kryształów dwuhydroksyapatytu, czego efektem jest niezwykła twardość. Pozostałe 2–4% szkliwa stanowią związki organiczne i woda. Jako jedyna część zęba powstaje z komórek nabłonkowych, ameloblastów (adamantoblastów).
Właściwości mechaniczne
edytujSzkliwo jest najtwardszą tkanką organizmu. Jego odporność na zgniatanie wynosi 100–380 MPa (według niektórych badaczy nawet 400 MPa)[1], twardość według Knoopa 343 kg/mm2[1] a w skali Mohsa 5-6[2]. Wytrzymałość na rozciąganie jest równa 10 MPa[1], moduł sprężystości 50000–85000 MPa[1], granica plastyczności 344 MPa[1]. Przewodność cieplna szkliwa wynosi 0,88 W/m·K[1].
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.