Wikipedia

Szymon Gorczyński

Szymon Gorczyński (ur. 18 lipca 1894 w Chełmie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Szymon Gorczyński
Ilustracja
Szymon Gorczyński ppor rok 1920
kapitan administracji (piechoty) kapitan administracji (piechoty)
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1894
Chełm

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Departament Dowodzenia Ogólnego MSWojsk.

Stanowiska

referent

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-czechosłowacka
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys edytuj

Urodził się 18 lipca 1894 w Chełmie[2], w rodzinie Ludwika i Józefy[3]. Brał udział w I wojnie światowej, żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji[4]. 1 kwietnia 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika w grupie „byłych Korpusów Wschodnich i armii rosyjskiej”[5]. W maju 1919 został adiutantem w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Poznaniu[6]. 25 marca 1921 został odkomenderowany na Uniwersytet Poznański (kierunek filozofia) w celu ukończenia studiów wyższych[7][8]. W 1923 dekretem Naczelnego Wodza z dn. 4.1.1920 otrzymał odznakę honorową Naczelnego Komitetu Wojskowego (Naczpol) za wybitne zasługi przy organizowaniu Wojska Polskiego w Rosji[9]. W 1923 był oficerem 9 pułku piechoty Legionów z tytułem adiutanta sztabowego[10]. W 1924 w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 280 lokatą był oficerem Oddziału I Sztabu Generalnego. Jego oddziałem macierzystym był 9 pułk piechoty Legionów. W marcu 1925 został kandydatem na słuchacza kursu w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Egzaminy zdawał w tzw. grupie 8 w dniach 7–9 maja i 10 maja 1925 powrócił do zajęć służbowych w Sztabie Generalnym[11]. 31 sierpnia 1926 został przeniesiony do Biura Ogólno-Organizacyjnego MSWojsk[12]. W lutym 1929 został skierowany na trzymiesięczny XIII kurs normalny w Centralnej Szkole Strzelań[13]. W 1932 został przeniesiony z 72 pułku piechoty do Dowództwa Okręgu Korpusu nr IX[14]. W marcu 1939 pełnił służbę w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku referenta[15].

Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku. Figuruje na liście straceń nr 621, (Rosjanie napisali nazwisko jako Gurczyński)[16]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej w latach 1995–1996 na podstawie napisu wyrytego na odwrocie drewnianej papierośnicy. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, grób [4], 19/95; nr inw. 1140/96[16].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 197.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-10-04].
  3. ↑ Ciesielski i inni, Charków, Księga Cmentarna, 2000, s. 142.
  4. ↑ a b „Dziennik Personalny” (R.6, nr 44), MSWojsk, 20 kwietnia 1925, s. 211.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 9), MSWojsk, 5 marca 1921, s. 362.
  6. ↑ Szkic historyczny 1924 ↓, s. 10, 21.
  7. ↑ Szkic historyczny 1924 ↓, s. 39.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 32, dodatek), MSWojsk, 13 sierpnia 1921, s. 3.
  9. ↑ „Polska Zbrojna” (R.3, nr 329), Warszawa, 1 grudnia 1923, s. 4.
  10. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1923, s. 149, 450.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.6, nr 33, dodatek), MSWojsk, 20 marca 1925, s. 3.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.8, nr 3), MSWojsk, 29 stycznia 1927, s. 27.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R.10, nr 11), MSWojsk, 6 lipca 1929, s. 226.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.13, nr 13), MSWojsk., 9 grudnia 1932, s. 416.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 296, 433.
  16. ↑ a b Małgorzata Grupa, Szymon Kazimierczak, Dowody wydobyte z ziemi, Warszawa 2001, s. 27.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1924, s. 8, 143, 370.
  19. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-23].
  20. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 4), MSWojsk, 19 marca 1933, s. 60.
  22. ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.
  23. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1932, s. 156, 643.
  24. ↑ „Polska Zbrojna” (R.1, nr 56), Warszawa, 4 grudnia 1921, s. 3.
  25. ↑ „Polska Zbrojna” (R.3, nr 198), Warszawa, 22 lipca 1923, s. 5.

Bibliografia edytuj

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Polska Zbrojna ; pismo codzienne, Warszawa 1921–1939.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
  • Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Jan Załuska (red.). Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Małgorzata Grupa, Ryszard Kaźmierczak, Dowody wydobyte z ziemi, Nazwiska oficerów Wojska Polskiego odczytane na dokumentach i przedmiotach wydobytych podczas prac archeologiczno-ekshumacyjnych w Charkowie w latach 1995–1996, Warszawa: ROPWiM, 2001.
  • Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szymon_Gorczyński&oldid=72305739”