Tadeusz Frank-Wiszniewski
Tadeusz Frank-Wiszniewski (ur. 3 grudnia 1893 w Brzeżanach, zm. 13 maja 1926 w Warszawie) – podpułkownik Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik Sztabu Generalnego
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 maja 1926 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
przed 1918–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 3 grudnia 1893 w Brzeżanach, w rodzinie Lionela Ritter Frank von Flottenschild, oficera c. k. Obrony Krajowej, i Marii Jadwigi z Borzęckich[1].
Był oficerem cesarskiej i królewskiej armii. Przyjęty do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej[2]. W październiku 1923 przydzielony został do macierzystego 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie[3]. Do 30 kwietnia 1924 pozostawał w stanie nieczynnym[4]. 1 maja tego roku został przydzielony do Inspektora Szkół na stanowisko oficera sztabu[5]. Od 1 sierpnia 1924 był szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, pozostając oficerem nadetatowym 1 pap Leg.[6][7]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika SG ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. 12 maja 1926 wyjechał do Warszawy na pięciodniowy urlop udzielony mu przez dowódcę dywizji, gen. bryg. Kazimierza Fabrycego. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie zamachowców[9]. Zginął w drugim dniu zamachu majowego, w czasie walk ulicznych[10][11].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5233 (28 lutego 1922)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
Przypisy
edytuj- ↑ Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 751.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 228.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 11 maja 1924 roku, s. 265.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 11 sierpnia 1924 roku, s. 441.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 66, 638, 738.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
- ↑ Antoni Czubiński, Przewrót majowy 1926 roku, Warszawa 1989, s. 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 194.
- ↑ Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Przewrót wojskowy w Polsce w 1926 r. Wybór dokumentów, część I, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1977, Nr 2 (80), s. 229–264.
- Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG, Warszawa 1997, s. 14–15.
- Wiktor Krzysztof Cygan, Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich. Gryf, Warszawa 1992, s. 28–29.
- Frank (Frank-Wiszniewski, właśc. von Flottenschild) Tadeusz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-06)].