Tadeusz Frank-Wiszniewski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Tadeusz Frank-Wiszniewski (ur. 3 grudnia 1893 w Brzeżanach, zm. 13 maja 1926 w Warszawie) – podpułkownik Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Tadeusz Frank-Wiszniewski
Thaddäus Ritter Frank von Flottenschild
Ilustracja
podpułkownik Sztabu Generalnego podpułkownik Sztabu Generalnego
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1893
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

13 maja 1926
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

przed 1918–1926

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Biuro Ścisłej Rady Wojennej
3 Dywizja Piechoty Legionów

Stanowiska

szef sztabu dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii

Życiorys

edytuj

Urodził się 3 grudnia 1893 w Brzeżanach, w rodzinie Lionela Ritter Frank von Flottenschild, oficera c. k. Obrony Krajowej, i Marii Jadwigi z Borzęckich[1].

Był oficerem cesarskiej i królewskiej armii. Przyjęty do Wojska Polskiego. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w WSWoj. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej[2]. W październiku 1923 przydzielony został do macierzystego 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie[3]. Do 30 kwietnia 1924 pozostawał w stanie nieczynnym[4]. 1 maja tego roku został przydzielony do Inspektora Szkół na stanowisko oficera sztabu[5]. Od 1 sierpnia 1924 był szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, pozostając oficerem nadetatowym 1 pap Leg.[6][7]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika SG ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. 12 maja 1926 wyjechał do Warszawy na pięciodniowy urlop udzielony mu przez dowódcę dywizji, gen. bryg. Kazimierza Fabrycego. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie zamachowców[9]. Zginął w drugim dniu zamachu majowego, w czasie walk ulicznych[10][11].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Wykaz Legionistów ↓.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 751.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 228.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 11 maja 1924 roku, s. 265.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 11 sierpnia 1924 roku, s. 441.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 66, 638, 738.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  9. Antoni Czubiński, Przewrót majowy 1926 roku, Warszawa 1989, s. 180.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 194.
  11. Trzecia lista zabitych i rannych. „Kurier Warszawski”, s. 19, Nr 133 z 16 maja 1926. 
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 225.

Bibliografia

edytuj