Tadeusz Makarewicz

Tadeusz Makarewicz (ur. 17 sierpnia 1925 w Niewirkowie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego w latach 1981–1983.

Tadeusz Makarewicz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1925 Niewirków
Przebieg służby
Lata służby	1943–1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej, komendant Centrum Szkolenia Specjalistów Marynarki Wojennej, dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON, attaché wojskowy przy ambasadzie PRL w Bułgarii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Stanisława i Teresy. Miał trójkę rodzeństwa, siostrę Elżbietę i braci Kazimierza (późniejszego generała dywizji WP) oraz Stefana. Jego ojciec przed wojną był osadnikiem wojskowym. W lutym 1940 został deportowany wraz z rodziną w głąb ZSRR.

Kariera wojskowa

W czerwcu 1943 wstąpił na ochotnika wraz z bratem Kazimierzem do 1 DP im. Tadeusza Kościuszki. W jej szeregach wziął udział bitwie pod Lenino. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej został skierowany do 3 DP im. Romualda Traugutta. W październiku 1944 ukończył szkołę oficerską przy 1 Armii Wojska Polskiego. Podczas walk o Kołobrzeg był ranny. W okresie od kwietnia do września 1945 na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojennej im. Frunzego. W 1947 i 1948, jako dowódca plutonu w 62 i 57 pp, brał udział w walkach z oddziałami podziemia antykomunistycznego.

W latach 1949–1950 studiował w Wyższej Szkole Piechoty, a w latach 1960–1963 w Akademii Sztabu Generalnego. Otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Od września 1955 do sierpnia 1960 był zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej ds. Liniowych. W 1964 awansowany do stopnia pułkownika. W latach 1973–1987 dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W okresie stanu wojennego członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Od lutego 1987 do marca 1991 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy polskiej ambasadzie w Sofii. W lipcu 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i został przeniesiony w stan spoczynku.

Działalność polityczna i społeczna

W kwietniu 1948 wstąpił do PPR. Później był członkiem PZPR. Delegat na VIII Zjazd PZPR (1980). Ukończył w 1978 WUML.

Od momentu przejścia na emeryturę został działaczem licznych organizacji społecznych i kombatanckich, m.in. Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari – Kombatantów Wojska Polskiego (członek Zarządu Krajowego), Klubu Kombatantów 1 DP T. Kościuszki, Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Odznaka Kościuszkowska
• Krzyż Złoty z Gwiazdą „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”
• Srebrna odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)