Tadeusz Makarewicz
Tadeusz Makarewicz (ur. 17 sierpnia 1925 w Niewirkowie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego w latach 1981–1983.
| |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1991 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
      
| |
ŻyciorysEdytuj
Syn Stanisława[1] i Teresy. Miał trójkę rodzeństwa, siostrę Elżbietę i braci Kazimierza (późniejszego generała dywizji WP) oraz Stefana. Jego ojciec przed wojną był osadnikiem wojskowym. W lutym 1940 został deportowany wraz z rodziną w głąb ZSRR[2].
Kariera wojskowaEdytuj
W czerwcu 1943 wstąpił na ochotnika wraz z bratem Kazimierzem do 1 DP im. Tadeusza Kościuszki[3]. W jej szeregach wziął udział bitwie pod Lenino. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej został skierowany do 3 DP im. Romualda Traugutta. W październiku 1944 ukończył szkołę oficerską przy 1 Armii Wojska Polskiego[2]. Podczas walk o Kołobrzeg był ranny. W okresie od kwietnia do września 1945 na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojennej im. Frunzego. W 1947 i 1948, jako dowódca plutonu w 62 i 57 pp, brał udział w walkach z oddziałami podziemia antykomunistycznego[3].
W latach 1949–1950 studiował w Wyższej Szkole Piechoty, a w latach 1960–1963 w Akademii Sztabu Generalnego. Otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. Od września 1955 do sierpnia 1960 był zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej ds. Liniowych. W 1964 awansowany do stopnia pułkownika. W latach 1973–1987 dowódca Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia Ministerstwa Obrony Narodowej. W okresie stanu wojennego członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego[4]. Od lutego 1987 do marca 1991 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy polskiej ambasadzie w Sofii. W lipcu 1991 zakończył zawodową służbę wojskową i został przeniesiony w stan spoczynku[3].
Działalność polityczna i społecznaEdytuj
W kwietniu 1948 wstąpił do PPR[3]. Później był członkiem PZPR. Delegat na VIII Zjazd PZPR (1980). Ukończył w 1978 WUML[3].
Od momentu przejścia na emeryturę został działaczem licznych organizacji społecznych i kombatanckich, m.in. Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari – Kombatantów Wojska Polskiego (członek Zarządu Krajowego)[5], Klubu Kombatantów 1 DP T. Kościuszki, Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Związku Żołnierzy Wojska Polskiego[2].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Złoty z Gwiazdą „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”
PrzypisyEdytuj
- ↑ Akta personalne pomocnicze: płk Tadeusz Makarewicz, imię ojca: Stanisław, ur. 17-08-1925 r. w m. Niewierków. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-05-03].
- ↑ a b c płk dypl. Tadeusz MAKAREWICZ. [dostęp 2018-12-14].
- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-12-14].
- ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-12-14].
- ↑ STOWARZYSZENIE KAWALERÓW ORDERU WOJENNEGO VIRTUTI MILITARI – KOMBATANTÓW WOJSKA POLSKIEGO. rejestr.io. [dostęp 2019-04-07].