Tadeusz Około-Kułak
Tadeusz Około-Kułak (ur. 15 maja 1904 w Strzegocinie, zm. 5 sierpnia 1933 w Warszawie) – polski ziemianin, podporucznik kawalerii Wojska Polskiego II RP, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 sierpnia 1933 |
| Zawód, zajęcie |
ziemianin |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 15 maja 1904 w majątku Strzegocin, w ówczesnym powiecie łęczyckim guberni kaliskiej, w rodzinie ziemiańskiej Kazimierza i Janiny z Góreckich[1][2]. W 1915 rozpoczął naukę w szkole średniej[3].
Od 25 lipca 1920 ochotnik w szeregach Wojska Polskiego. W składzie 4. szwadronu 203 pułku ułanów walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej. Szczególnie odznaczył się 18 sierpnia 1920 w walce pod wsią Rumoka „widząc pozostawionego na pobojowisku rannego rotmistrza Wielozierskiego, pod krzyżowym ogniem ckm wyniósł go, ratując mu życie. W opinii przełożonych: wyjątkowo odważny, wybitnie odważny”[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 14 października 1920 został zwolniony z wojska.
W 1922 zdał maturę w Gimnazjum Państwowym we Włocławku[3][2], następnie ukończył Wyższą Szkołę Handlową i rozpoczął studia na Uniwersytecie Poznańskim. Był filistrem korporacji Jagiellonia[4]. Od 20 września 1926 do 24 kwietnia 1927 odbył służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po zakończeniu szkolenia, w stopniu tytularnego plutonowego podchorążego, został skierowany do 24 pułku ułanów w Kraśniku w celu odbycia pierwszych ćwiczeń[5][2]. Później został awansowany na wachmistrza podchorążego. Od 1 sierpnia 1927 odbywał praktykę w majątku Mchowo[3]. 12 grudnia 1927 objął gospodarstwo rolne w swoim majątku Strzegocin[3]. 19 listopada 1930 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 7. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 4 pułku strzelców konnych w Płocku[6]. W 1933 został powołany na kolejne ćwiczenia w rezerwie, w macierzystym pułku. W trakcie ćwiczeń wziął udział w konkursie jeździeckim. Podczas konkursu uległ wypadkowi. Zmarł 5 sierpnia 1933 w Warszawie „po długich i ciężkich cierpieniach”[7][4], w wyniku powikłań pourazowych. Trzy dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Strzegocinie[4][2].
Był żonaty z Jadwigą z Nowakowskich, z którą miał troję dzieci: Jana Tadeusza (1929–2005), architekta, Andrzeja Tadeusza (ur. 1930) i Annę Marię (ur. 1932)[8][2][9].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2773 – 29 października 1921[10][1][2][11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 – 1931[12][2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 153.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c Nekrolog. „Kurjer Polski”. 215, s. 15, 1933-08-06. Warszawa..
- ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 26, 48, 105.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 354, 380.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 października 1933 roku, s. 270.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ arch. Jan Tadeusz Około-Kułak. [w:] In memoriam – Pamięci Architektów Polskich [on-line]. Marek Perepeczo. [dostęp 2023-06-08].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921, s. 1451.
- ↑ Rostworowski 1930 ↓, s. 31.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia edytuj
- Około-Kułak Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.42-3327 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
- Stanisław Rostworowski: Zarys historii wojennej 27-go pułku ułanów (b. 203-go Ochotniczego Pułku Ułanów). Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.