Tadeusz Poliszewski
Tadeusz Poliszewski (ur. 11 października 1906 we Lwowie, zm. 25 grudnia 1980 w Stratford-upon-Avon) – podpułkownik broni pancernych Polskich Sił Zbrojnych.
 podpułkownik broni pancernych (1962)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 grudnia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków |
| Stanowiska | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 11 października[1][2] lub grudnia 1906 we Lwowie[3]. Pochodził z Brodów[4]. Kształcił się Państwowym Gimnazjum im. Józefa Korzeniowskiego w Brodach (w 1921 ukończył III klasę)[5].
Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. 15 sierpnia 1929 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 43 pułku piechoty w Dubnie[6][7][8]. 22 lutego 1934 został mianowany na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 16. lokatą w korpusie oficerów broni pancernych, grupa liniowa[2]. W tym czasie pełnił służbę w 6 batalionie pancernym we Lwowie na stanowisku adiutanta[10].
Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą szwadronu samochodów pancernych w 61 Dywizjonie Pancernym[3]. Po przedostaniu się na zachód wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w stopniu majora był komendantem Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego oraz utworzonej w jego ramach Szkoły Podchorążych Broni Pancernej w składzie I Korpusu Polskiego na obszarze Wielkiej Brytanii[3][11].
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był kierownikiem obozu dla Polaków w Long Marston[11][12]. W 1962 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika broni pancernej[13][3]. Zmarł 25 grudnia 1980 w Stratford-upon-Avon[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (19 grudnia 1974)[14]
- Krzyż Walecznych[3]
- Złoty Krzyż Zasługi[3]
- Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego[3] (dwukrotnie)[11]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 124.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 493.
- ↑ a b c d e f g h Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 39-40, s. 132, Grudzień 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Znani brodzianie. brodzianie.pl. [dostęp 2019-04-18].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego im. Jóżefa Korzeniowskiego w Brodach za rok szkolny 1920/21. Brody: 1921, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 274.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 124, 573.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 137.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 75.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 795.
- ↑ a b c Ppłk Tadeusz Poliszewski. brodzianie.pl. [dostęp 2019-04-18].
- ↑ General Władysław Anders in Long Marston 7/10/1951. polishresettlementcampsintheuk.co.uk. [dostęp 2019-04-18]. (ang.).
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 10, 30 czerwca 1969.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 22, 31 grudnia 1974.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.