Tadeusz Possart
Tadeusz Possart (ur. 7 października 1897 w Sannikach, zm. 22 sierpnia 1979) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego.
| |
 porucznik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 października 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
22 sierpnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 7 października 1897 w Sannikach, w ówczesnym powiecie gostynińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Stefana i Zofii z Golędzinowskich[1]. Był starszym bratem Bogdana (ur. 1899), rotmistrza Wojska Polskiego[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920[3][4][5]. Pełnił służbę w 3 pułku ułanów w Tarnowskich Górach[6][7][8]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 23 pułku ułanów w Podbrodziu[9]. Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg sześciu miesięcy[10]. Z dniem 1 marca 1930 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[11][12]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[14].
Brał udział w wyścigach konnych w ramach macierzystego pułku (w maju 1923 zajął drugie miejsce)[15]. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce[16] (prezesem był mjr kaw. Władysław Piniński).
Do 1939 zamieszkiwał we Lwowie przy ul. Własna Strzecha 8 m. 2[1][17] (obecnie Panasa Myrnoho[18]).
Zmarł 22 sierpnia 1979 i został pochowany w grobowcu rodziny Lau na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 8, rząd 44)[19][20]. Jego żoną była Alicja z domu Geisler (1897–1966)[20].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych czterokrotnie
- Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21][1][22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[23]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[23]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-22]..
- ↑ Possart Bogdan Jakub. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.10327 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-23].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 686.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 609.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 355.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 547.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 292.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 121.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 65, 90.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 maja 1930, s. 153.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 338, 848.
- ↑ Sport. Zawody konne 3-go pułku ułanów. „Żołnierz Polski”, s. 19, Nr 31 (363) z 5 sierpnia 1923.
- ↑ 350 koni – 300 tysięcy złoty na nagrody w sezonie jesiennym wyścigów konnych lwowskich. „Wschód”, s. 19, Nr 22 z 30 sierpnia 1936.
- ↑ Książka telefoniczna. Lwów. 1939. s. 658. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Nazwy ulic Lwowa. lwow.com.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ śp. Tadeusz Possart. polskie-cmentarze.com. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ a b Cmentarz Ewangelicko-Augsburski: JOHAN FRIEDRICH LAU, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-22].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-22]..
- ↑ a b „Wschód” Nr 22 z 30 sierpnia 1936 (http://www.pbc.rzeszow.pl/dlibra/docmetadata?id=11551)
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.