Wikipedia

Tadeusz Tomajer

Tadeusz Julian Tomajer (ur. 12 lutego 1895 w Kołomyi, zm. 10 marca 1980 w Warszawie) – sędzia i oficer rezerwy Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, podpułkownik Służby Sprawiedliwości ludowego Wojska Polskiego.

Tadeusz Tomajer
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1895
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

10 marca 1980
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie,
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych,
6 Pomorska Dywizja Piechoty,
1 Armia Wojska Polskiego,
Najwyższy Sąd Wojskowy (Polska Ludowa)

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Tadeusza Tomajera na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Życiorys edytuj

Urodził się 12 lutego 1895 w Kołomyi jako syn Piotra (w 1895 asystent rewidenta rachunkowego w C. K Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Kołomyi[1]) i Marii[2][3].

Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach II Brygady[2]. Był więziony w obozach niemieckich jako jeniec wojenny[2]. W 1920 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie z tytułem magistra[2][3]. W II Rzeczypospolitej pracował w sądownictwie[3]. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[4]. W 1934 był oficerem rezerwowym 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych i pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II[5]. Od 1927 do 1929 był sędzią Sądu Powiatowego w Ottyni, od 27 marca 1929 do 1939 sędzią Sądu Powiatowego w Kołomyi[2][6]. Będąc aplikantem sądowym został członkiem gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[7], jako radca w październiku 1933 został powołany do wydziału gniazda[8][9] i pełnił od tego czasu funkcję sekretarza[10][2]. Był członkiem kołomyjskiego koła Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP[11].

Podczas II wojny światowej od 1941 do marca 1944 był sędzią Sądu Grodzkiego w Kołomyi[2][3]. Podczas wojny został członkiem Zakonu Odrodzenia Narodowego w Kołomyi[12]. 3 czerwca 1944 został wcielony do ludowego Wojska Polskiego[2]. Służył jako sędzia sądu Sądu Polowego 6 Dywizji Piechoty, następnie 1 Armii Wojska Polskiego[2][3]. Od września 1944 był sędzią w Najwyższego Sądu Wojskowego sprawując stanowisko sędziego Wydziału I i II[13][3]. W 1946 był w stopniu majora. W 1947 awansowany do stopnia podpułkownika[3]. Uczestniczył w procesach sądowych skazujących działaczy polskiego ruchu niepodległościowego[14][15]. W listopadzie 1952 został przeniesiony do rezerwy[2][3].

Zmarł w 1980 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[16].

Odznaczenia edytuj

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938, „za zasługi na polu pracy społecznej”)[17][18]
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1 października 1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)[19]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 165.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Rafał Sierchuła: Przyczynek do dziejów. Zakon Odrodzenia Narodowego. W: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-WschodnichKonspiracja w Kołomyi. T. 7. Kędzierzyn-Koźle: 2015, s. 167. ISBN 978-83-63999-12-4.
  3. ↑ a b c d e f g h Iustitias Vestras Iudicabo. adnovum.neon24.pl, 2012-04-16. [dostęp 2016-12-02].
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 48.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 499.
  6. ↑ Przeniesieni na skutek podania. „Ruch Służbowy. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 101, nr 14 z 1 czerwca 1929. 
  7. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 29, 39.
  8. ↑ Walne Zgromadzenie „Sokoła” w Kołomyi. „Gazeta Lwowska”, s. 9, nr 302 z 2 listopada 1933. 
  9. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 35.
  10. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 36.
  11. ↑ Sprawozdanie Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1935/1936. Warszawa: 1936, s. 25.
  12. ↑ Rafał Sierchuła: Przyczynek do dziejów. Zakon Odrodzenia Narodowego. W: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-WschodnichKonspiracja w Kołomyi. T. 7. Kędzierzyn-Koźle: 2015, s. 164. ISBN 978-83-63999-12-4.
  13. ↑ Radosław Ptaszyński: Wojskowy Sąd Rejonowy i Wojskowa Prokuratura Rejonowa w Szczecinie w latach 1946–1955. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2016, s. 22. ISBN 978-83-65574-02-2.
  14. ↑ Sebastian Bojemski: „Narodowcy” Lucyny Kulińskiej. nsz.com.pl, 2010-06-06. [dostęp 2016-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-03)].
  15. ↑ Filip Musiał: INDEKS REPRESJONOWANYCH W PRL Z POWODÓW POLITYCZNYCH. KWESTIONARIUSZ OSOBY REPRESJONOWANEJ. Stefan Balicki. Instytut Pamięci Narodowej. s. 2. [dostęp 2016-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-03)].
  16. ↑ Lista pochowanych. Tadeusz Tomajer. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  17. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  18. ↑ Odznaczenia na terenie Małopolski wschodniej. „Wschód”. Nr 106, s. 8, 27 listopada 1938. 
  19. ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Tomajer&oldid=69536503”